Reisverslag Zijderoute: di 7 juli tm di 5 augustus 2008
|
Anke Kruysdijk Almere |
Ineke Kruysdijk Scharwoude |
Jan en Rineke Groningen |
|
Natasja van Amesfoort Wilnis |
Herman en Jenny Lelystad |
Telle en Patries Rotterdam |
|
Marten en Rijkje Heemstede |
Vivianne Nowak Maastricht |
Berry Tanck Lievelde |
|
Rients Alberts Amsterdam Zuidoost |
Co en Ali Emmen |
Jesta Koning Weesp |
|
Jan Schuyer Parijs |
Ingrid Hendriks (reisbegeleidster) Zwolle |
|
Maandag 7 juli (Amsterdam -> Ashgabat (Turkmenistan))
Laat in de middag vliegen we weg van Schiphol voor een nieuw avontuur.
Op twee keer 3 uur vliegen (overstap in Istanbul) vinden we Ashgabat. Dit is de hoofdstad van Turkmenistan en vormt voor ons het begin van een deel (ongeveer 6500 km) van de zijderoute die wij zullen gaan volgen.
De tweede vlucht (dus van Istanbul naar Ashghabat) zit er een turkse zakenman naast mij die handelt in garen…als ik eenmaal met hem aan de praat raak houdt hij niet meer op. Van slapen komt niet veel meer.
Bij de landing in Ashgabat zie ik vanuit een lucht in het donker een grote en mooi verlichte moskee.
Het is 5 uur in de ochtend.
Dinsdag 8 juli (Ashgabat)
Als we de bagage hebben en iedereen zijn visum heeft (deze moeten we op de luchthaven nog regelen) zijn we anderhalf uur verder.
Op internet had ik de weersverwachtingen al even gezien, en hier blijkt dat het inderdaad zo is: Ashgabat is warm: 39 graden, ook ’s ochtends is het al behoorlijk warm.
Niet voor niets is Turkmenistan een woestijnstaat!
Om 7:00 komen we aan in het hotel, en na het onbijt van 9:00 pakken we maar gelijk het nieuwe ritme op: niemand gaat meer slapen en we gaan de stad verkennen.
Met Igor, onze gids voor Turkmenistan, gaan we naar een archeologische opgravingsplaats genaamd Nusay even buiten de stad.
Hier zijn de overblijfselen gevonden van een kasteel waar de koningen en koninginnen vroeger leefden (3e eeuw voor Christus). Er zijn ook nu aardig wat archeologen aan het werk.
Terug in Ashgabat zien we vele monumenten ter ere van de grote leider van het land: Turkmenbashi.
Na de oprichting van Turkmenistan in 1991 (toen het zich afsplitste van de sovjetunie) introduceerde Turkmenbashi allerlei buitenissige zaken in het land zoals het voor ieder huishouden verplicht stellen van het hijsen van de nationale vlag bij zonsopkomst en strijken van de nationale vlag bij zonsondergang (iedere dag opnieuw). Ook prijkt het gelaat van de president op alle bankbiljetten.
De persoonsverheerlijking van de Turkmenbashi nam na de oprichting ongewone vormen aan. Hij hernoemde steden, vliegvelden, de maand januari en zelfs een meteoriet naar zijn naam. Bezoekers worden geconfronteerd met verheerlijking van zijn persoon in teksten, opschriften en staatsieportretten.
Turkmenbashi, het beroemde beeld dat meedraait met de zon (Turkmenistan)
Ashgabat is een erg schone stad: niet alleen het gooien van afval, maar zelf het roken buiten (!!) is in Turkmenistan verboden.
Doordat Turkmenistan zo’n jonge staat is zijn alle grote gebouwen en monumenten erg nieuw en modern.
Het belangrijkste monument is de 75 meter hoge “Arch of Neutrality”, gebouwd in 1998, 75 meter hoog, op de top staat een gouden standbeeld van Turkmenbashi die langzaam ronddraait, zodat ie altijd naar de zon kijkt.
Ashgabat (Turkmenistan)
Turkmenbashi heeft ook de Kiptsjak-moskee laten bouwen, het is de grote moskee die ik vanochtend in het donker vanuit het vliegtuig zag. We mogen deze bezoeken (lange broek, schoenen uit, geen foto’s) en zien binnen naast de normaal aanwezige koranteksten ook teksten van zijn eigen boek Ruchname (“Boek van de ziel”). De moskee is erg modern en heeft niet echt een ziel…
Na het middageten bezoeken we een andere moskee in de stad, deze is echt in gebruik, heeft 63 meter hoge minaretten gelijk de leeftijd waarop Mohammed is gestorven.
Op het plein van de onafhankelijkheid zien we wachters staan, deze staan stokstijf stil (in de hitte!!)
Igor vertelt dat de wachters om de twee uur worden afgelost, en als het heet is om het uur.
Ze mogen zich niet bewegen en af en toe komt een militair langs om voor hun het zweet van het voorhoofd af te vegen, je zou er medelijden mee krijgen…
Op 21 december 2006 is Turkmenbashi overleden, zijn opvolger heeft veranderingen doorgevoerd, zoals enkele internetcafe’s.
’s Avonds eten we in een restaurant met een mooi uitzicht over schitterend verlichte en moderne gebouwen van Ashgabat.
Woensdag 9 juli (Ashgabat)
Pas vanmiddag laat zullen we Ashgabat verlaten, dat houdt dus in dat we nog redelijk wat tijd hebben om meer van de stad te zien.
’s Morgens gaan we naar de markt. Eigenlijk is dit een hele grote hal, vol met stalletjes en kraampjes.
Foto’s die we van verkopers op deze markt maken weet Ingrid, onze reisbegeleidster, in een volgende reis meestal wel weer uit te delen door de mensen te traceren…
Markt in Ashgabat (Turkmenistan)
Op de markt koopt Berry, mijn kamergenoot, een mooie fles wodka met de afbeelding van Turkmenbashi
In Turkmenistan wordt betaald met mannaten. Een paar jaar geleden was 1 dollar 5.400 mannaten waard, maar op de zwarte markt kon je er toen wel 22.000 voor krijgen.
Sinds een jaar is hier wat aangedaan in de vorm van een vaste koers (1 dollar is 14.000 mannaten) samen met het instellen van een aantal vaste wisselkantoortjes.
Na de lunch gaan we naar het 10-paardenplein en het plein van de onafhankelijkheid. Het zijn schitterende en moderne pleinen. Veel mensen zien we er niet. Of dat te maken heeft met de hitte (ook voor Turkmenistan is het 5 graden warmer dan gemiddeld) weet ik niet.
Op straat zien we een heftige vechtpartij tussen twee mannen. Een agent die het verkeer staat te regelen kijkt vanaf een afstandje toe. Hij grijpt niet in, want dat is niet zijn taak.
Bij een regeringsgebouw zien we een rij zeer luxe zwarte limousines vertrekken, gevolgd door een ambulance. Zou dat de president zijn die op pad gaat?
In de middag verlaten we Ashgabat en gaan we een paar uurtjes met de bus naar het noorden. We gaan logeren bij een familie in het plaatsje Kikedek in de Karakumwoestijn.
Onderweg zien we de eerste kamelen, of eigenlijk dromedarissen, die bijna overal ter wereld ook gewoon kamelen genoemd worden)
Het dorpje Kikedek waar we aankomen ziet er erg primitief uit, knap dat mensen daar kunnen leven. De familie waar we logeren lijkt blij ons te zien. Zonder uitzondering hebben ze mooi gekleurde kleren aan.
Ze zijn al druk bezig met het klaarmaken van het avondeten, en het maken van koeken.
We eten pilov, een daar veel gegeten rijstachtig gerecht met wortelen, ui en vlees. Het smaakt allemaal prima!
Deze avond drinken we een glaasje wodka (de Turkmenbashi-fles van Berry gaat open) en slapen we buiten met een uitzicht op een sterrenhemel tussen de bomen door…
Dit is prima te doen: het is natuurlijk niet koud en muggen zijn er nauwelijks.
Donderdag 10 juli (Kikedek (Turkmenistan)
Ik ben vroeg wakker en kijk of er al leven is in de brouwerij. Iedereen, op de kookploeg na, is nog in diepe ruste. Het kleinste jongetje van de familie zie ik een eindje verderop weg sluipen bij het bed van mama en naar het huisje tegenover gaan. Als ie daar binnen is hoor ik een bestraffend geroep. Duidelijk is het nog veel te vroeg en moet hij weer terug bij mama in bed.
Door een klein beetje bewolking zien we de zon net niet opkomen.
Koeken maken in Kikedek (Turkmenistan)
Deze dag laat het gezin ons zien hoe ze garen maken, graankorrels tussen stenen fijn malen en laten ze hun yurt zien en de kleren die ze dragen, ook de kleren die ze in de winter dragen (kleren van kamelenvacht): in de winter kan het hier namelijk erg koud zijn.
Een kameel wordt gemolken en we mogen wat melk proeven
Garen spinnen in Kikedek
Gisteren en vandaag zagen we telkens een vrouw met een doek voor haar mond die nooit wat zei. Ook niet als haar moeder wat tegen haar zei. Bij navragen blijkt dat ze de vrouw is van de zoon van de moeder.
De eerste 3 jaar mag deze vrouw niet praten tegen haar schoonouders…pas dan is ze echt in de familie opgenomen.
Even later maken we een wandeling over strandduinen. Het zand is heter dan heet.
Het beklimmen van een stijle zandduin is voor mij niet te doen aangezien ik teenslippers aan heb.
We bezoeken een waterput waar iedereen schoon drinkwater kan halen, erg waardevol in deze omgeving!
’s Middags nemen we afscheid van de familie en gaan we naar de trein.
We nemen de nachttrein naar Dashhowuz, helemaal in het noorden van het land.
Deze komt om 16:00 langs een stationnetje in de buurt, waar we in moeten stappen. Ingrid heeft voor onze groep een hele wagon geregeld. Ook zijn ze in de trein op de hoogte dat er een grote groep in gaat stappen, en zullen ze dus even langer wachten.
De nachttrein in Turkmenistan (luxe)
De trein van Ashgabat naar Dashhowuz gaat één keer per dag, dus die mogen we niet missen.
Evenzo gaat er één keer per dag een trein van Dashhowuz naar Ashgabat.
Voor dergelijke treinen koop je niet even een kaartje, je moet ze net zo van te voren boeken als bij een vliegtuig.
Om 16:15 rijden we weg, een lange treinreis door een dorre Karakumwoestijn die tot half negen de volgende ochtend zal gaan duren.
De nachttrein is redelijk ruim en comfortabel. Er zit zelfs airco in wat wel erg prettig is in de woestijn
Af en toe kijken we naar buiten. Woestijn en nog eens woestijn. Fascinerend is wel de grote hoeveelheid rietkragen die in het zand gepland zijn om te voorkomen dat het spoor binnen de kortste keren door opgewaaid zand niet meer te berijden is. Onderweg zien we nog een woestijnvosje lopen. Verder is er naast wat suffe stationnetjes en nog suffere stationchefs niet veel te zien buiten.
Binnen vermaken we ons prima. De groep leert elkaar zo weer wat beter kennen.
Ook Igor, we raken met hem aan de praat. Hij praat erg goed engels, amerikaans eigenlijk aangezien hij in Amerika studeert als één van de weinig uitverkorenen van een grote groep scholieren in Turkmenistan.
Helaas moet hij nog wel in militaire dienst. Dat duurt in Turkmenistan 2 jaar, of voor studenten, zoals in het geval van Igor, anderhalf jaar.
Igor vertelt dat de benzine in Turkmenistan erg goedkoop is. Tot voor twee maanden terug was dat 2 eurocent per liter (!!) Om het buitensporige benzinegebruik enigszins aan banden te leggen is er een nieuwe regel ingesteld: iedereen krijgt per jaar de eerste 200 liter gratis, daarna is het 20 cent per liter.
Turkmenen verdien per maand gemiddeld 300 dollar, maar krijgen water en elektriciteit dan weer gratis.
De maximimum snelheid in het verkeer is 90 km/u. Voor de veiligheid is het verplicht dat het stuur van de auto aan de linkerkant zit.
Vrijdag 11 juli (Dashhowuz (Turkmenistan -> Khiva (Oezbekistan))
’s Nachts is het ook warm, maar met de airco er bij valt prima te slapen.
Als we om half negen de volgende ochtend aankomen in Dashhowuz staat ons busje al op ons te wachten .
Vandaag gaan we Turkmenisten verlaten en zullen we naar het plaatsje Khiva in Oezbekistan gaan.
Het station van Dashhowuz, dat versierd is met een grote foto van de leider van Turkmenistan is levendig en druk. Buiten staan vele taxis en andere auto’s te wachten.
De laatste bezienswaardigheid van Turkmenistan die we bezoeken is Konye-Urgenz, een groot gebied waar vroeger het rijk Korezm bestond. Er zijn nog vele restauratiewerkzaamheden aan de gang.
Er staat een groot mausoleum en de minaret die hier staat was lange tijd de grootste van centraal-azië.
We bezoeken hier een grote begraafplaats waar vrouwen, gewikkeld in een dikke jas, zich van een helling naar beneden laten rollen, waarbij ze een wens van vruchtbaarheid kunnen doen.
In deze zengende hitte in een dikke jas je naar beneden laten rollen, ik kan zo gauw even geen snellere manier verzinnen om goed misselijk te worden.
Wens van vruchtbaarheid (Turkmenistan)
Na dit bezoek gaan we richting grens en nemen we afscheid van Igor.
Het oversteken van een grens betekent eigenlijk het oversteken van twee grensen, elk met afzonderlijke formaliteiten en controles, gescheiden door een stukje niemandsland.
Ook hier, het stukje niemandsland steken we over met aparte busjes.
Als we de grens met Oezbekistan door zijn wacht de nieuwe reisbegeleidster ons op. We zien hier ook onze nieuwe bus, waarmee we door Oezbekistan zullen trekken.
Nu is het niet ver meer naar ons hotel, die zich in het centrum van Khiva bevindt.
Hier bevindt zich ook de oude stad Ichan Kala die nog geheel ommuurd is (2100 meter)), ons hotel ligt er vlakbij.
Khiva is door zijn geschiedenis een van de meest toeristische steden van Oezbekistan, maar is niet groot (slecht 50.000 inwoners)
We eten ’s avonds met zn allen in de oude stad bij mensen thuis die een uitstekende maaltijd voor ons op tafel weten te toveren.
Avondeten in Khiva (Oezbekistan)
Na het eten gaan we nog even Khiva in om de schitterend verlichte minaret en moskee te fotograferen.
Oezbekistan kent een andere munteenheid als Turkmenistan: de sum (1 dollar is 1300 sum)
Zaterdag 12 juli (Khiva (Oezbekistan))
Deze ochtend trekken Berry en ik vroeg Khiva in en beklimmen als eerste de 44,6 meter hoge minaret Islam-Khodja van de oude stad, deze heeft 118 treden. Eenmaal boven hebben we een mooi uitzicht over de oude stad.
Een andere belangrijk bouwwerk is een Kalta Minar minaret die niet af is gemaakt: 26 meter hoog slechts, maar het had de hoogste van centraal Azie moeten worden.
In een mausoleum zitten enkele vrouwen te bidden.
Even verder in de oude stad is het een drukte van belang: er is een bazaar tot 12:00. In een grote hal wordt echt van alles verkocht, ook mooie bruidsjurken en nepbloemen.
We bezoeken de Juma moskee met 213 mooi houten ingesneden pilaren, verder is er in deze moskee niet bijster veel te beleven.
In de hete straatjes worden ook bondmutsen te koop aangeboden. Tegenover de zomer met zo’n 40 graden staan winters die de 30 graden onder nul kunnen halen (!!).
Toeristen met bondmutsen vragen of ze met ons op de foto mogen…omgekeerde wereld.
Op een terrasje eten we soep met wortel, een aardappel en wat vlees..
Na een korte pauze (siesta) in de hotelkamer gaan we verder en beklimmen de citadel (een oude stadsmuur). De vroegere gevangenis is hier ook in de buurt. Het lot van misdadigers werd zichtbaar aan het volk doordat die zag uit welk van drie poortjes (vrij, gevangenis of dood) ze naar buiten kwamen.
Het muziekmuseum valt erg tegen en daar zijn we dan ook snel door heen.
Na ook het historisch museum te hebben bezocht en nog wat te hebben rondgelopen strijken we neer op een terras.
Hier zien we ook andere mensen van onze groep. Het schijnt dat een bezoek aan het paleis nog wel de moeite waard is.
Hier gaan we dus gelijk nog maar even naar toe, voordat ie dicht is.
Het paleis is door zijn mooie mozaiekwerk inderdaad de moeite waard. Een vrouw vraagt of we een dansvoorstelling willen zien, we zijn met 4 mensen, dus dat zou bijna een privevoorstelling worden. Na wat over en weer gepraat wordt er voor 10 dollar opgetreden. Het is zeer de moeite waard. De muzikanten zijn van hoog nivo, evenals de dansen van het jongetje en meisje van het 4 koppen tellende gezelschap.
Optreden in Kiva (Oezbekistan)
Na het avondeten lopen we nog wat in de stad rond voor opnieuw wat foto’s, want de monumenten in de stad zijn ’s avonds erg mooi verlicht. We komen Vivian en Natasja tegen die met hetzelfde doel op pad zijn. Na nog wat te hebben gedronken op het terras verlaten we de oude stad. We weten namelijk niet zeker of de poort om 23:00 dicht gaat, en het loopt tegen die tijd.
Vlak bij het hotel kopen Vivian en ik nog wat water. Vivian hoort leuke muziek en ze vraagt aan de mensen wat het voor muziek is. Even later heeft ze het gebrande cd’tje van hen over gekocht.
Zondag 13 juli (Khiva -> Buchara)
Deze zondag wordt een lange reisdag. We vertrekken om 8:00 en hebben zo’n 400 km te overbruggen naar een andere belangrijke stad op de handelsroute: Buchara. De tocht is niet heel spectaculair, want we gaan (weer) dwars door de woestijn.
Het gaat allemaal erg voorspoedig, totdat 40 km voor tijd de bus stuk gaat. Het mankement kan zelf opgelost worden (de chauffeur lijken er erg handig in te zijn) en een half uurtje later rijden we weer verder.
Ondank het oponthoud zijn we tegen een mooie tijd van 18:00 in Buchara.
In Buchara is er een centrale plek met allemaal eettentjes aan het water. Dit heet het Labi-shauz. Het is de plek waar we ‘s avonds gaan eten.
Nightscene Buchara (Oezbekistan)
Ook Buchara blijkt als het donker wordt weer een aantal mooi verlichte gebouwen te hebben: de pro-i-kolon en de bijna 50 meter hoge Kalon-minaret. Deze was na de bouw in de 12e eeuw het hoogste gebouw ter wereld. Djengiz Kahn maakte dit gebouw niet met de grond gelijk maar gebruikt hem om misdadigers van af te gooien. Deze minaret werd daarmee de toren des doods genoemd.
Maandag 14 juli (Buchara)
Vanochtend beginnen we met een gemeenschappelijke citytour. Samen met een gids bezoeken we in rap tempo de meeste bezienswaardigheden van de stad.
We beginnen bij het mausoleum van de emir gevolgd door de muur. Een groot bouwwerk wat ooit de muur van de stad Buchara is geweest.
Een prive moskee, genaamd Bolo-Shauz van de emir bevat een aantal mooie houten ingesneden pilaren.
Van de citadel van de stad arc-i-oli uit de 7e eeuw is nog maar 10 procent over.
Voor de lunch volgen nog de pro-i-kolon en twee grote tegenover elkaar liggende moskeën.
Na de thee bezoeken we de oudste moskee van de stad. We mogen hier later op de dag nog wel even binnenin kijken, en we hoeven daarvoor maar de naam van de gids te noemen. Achteraf blijkt dit eigenlijk niet meer te zijn dan een tapijtenmuseum..
We eten weer wat bij de labi-i-ishauz (centrale stadsvijver) en sluiten af bij een mooie medressa.
Na een biertje gaan Berry en ik terug naar het hotel.
Het is behoorlijk warm geworden dus is een korte break in de, van airco voorziene, hotelkamer niet verkeerd.
’s Middags gaan we langs 3 bazaars, die zich voornamelijk binnen gebouwen bevinden.
Een edelsmid handelt in schaartjes in de vorm van een ooievaar, dit is het symbool van de stad (leuk voor de hagenezen onder ons, als we die in de groep hadden).
Berry koopt een trommel bij een muziekinstrumentenstalletje.
’s Avonds hebben we afgesproken op een groot plein voor een dans/mode voorstelling.
Er is een grote muziekgroep bij die de dansers en mannequins begeleid. De voorstelling vindt veel belangstelling onder de toeristen, eigenlijk zien we hier alleen maar toeristen. Japan heeft de volledige eerste rang geclaimd.
Dinsdag 15 juli (Buchara -> Samarkand)
Deze ochtend verlaten we de stad Buchara voor Samarkand.
Buiten Buchara bezoeken we eerst het zomerpaleis van de emir. De laatste emir leefde hier in overdadige luxe en staat vol met geschenken die hij heeft ontvangen van allemaal andere belangrijke leiders van over de hele wereld.
De emir had vroeger ook een groot aantal vrouwen en maitressen. Bij een zwembad van het zomerpaleis keek de emir ’s avonds wel eens, als er vele van zijn vrouwen of maitressen aan het zwemmen waren. Hij gooide soms dan een appeltje in het water, en degene die het appeltje wist te bemachtigen mocht de nacht met de emir delen.
Voor ouders was het in die tijd een hele eer als hun dochter werd opgenomen in het paleis van de emir, dat betekende dan namelijk dat er goed voor gezorgd werd en gaf een goede status.
Onderweg naar Samarkand bezoeken we verder nog een ruine van een karavanserai, een plek waar vroeger de karavaans hun stops maakten. Dit kon ook betekenen dat ze doorhandelden met andere karavaans, die met de producten dan weer verder trokken over de zijderoute.
Onder weg gaat onze bus stuk, maar na een half uurtje was deze weer gerepareed.
Mooi op tijd komen we aan in Samarkand.
Samarkand is ontstaan in de eerste eeuw voor Christus, en een van de oudste steden van Oezbekistan.
Een belangrijke stad op de zijderoute en in 1370 door Timur Lenk uitgeroepen tot hoofdstad van zijn grote rijk.
Als eerste brengen Berry en ik alvast maar een bezoekje aan het beroemde registanplein. Dit staat bekend als een van de mooiste pleinen van de wereld. Drie kolossale moskeeen (de Ulug Bek-, Shir Dor- en de Tilla Kari medressa) staan hier aan en vormen zo een overweldigend geheel.
Als we er even rondlopen komen bewakers op ons af en vragen of we zin hebben om de minaret te beklimmen. We zeggen dat we morgen een kaartje kopen en dan misschien ook de minaret gaan beklimmen. De bewakers zeggen dat morgen (woensdag) het hele registanplein is afgesloten, omdat de eerste minister van Iran hier op bezoek komt. Ze zeggen het enigszins lachend, zodat we denken dat ze het niet menen. Na nog even nagevraagd te hebben bij de kaartjesverkoper weten we het zo goed als zeker: het Registanplein is morgen gewoon open.
In het Gorki-park smaakt de Thai chicken erg goed..
Woensdag 16 juli (Samarkand)
Vandaag is er opnieuw een citytour. Deze keer door Samarkand.
Ook hier is weer een mogelijkheid om een citytour te doen langs alle belangrijke monumenten van de stad.
In tegenstelling tot Buchara liggen deze monumenten wat verder van elkaar af, zodat de hele groep er voor kiest deze tour te doen.
We beginnen onze tour vlakbij ons hotel, namelijk bij het mausoleum van de Gur Emir (waar Timur Lenk is bijgezet). In dit mausoleum liggen ook twee zonen en twee kleinzonen begraven, waaronder Ulugbek, die tevens een beroemd astronoom was.
Hierna bezoeken we het schitterende Registan Plein. De bewakers hadden ons gisteren inderdaad voor de gek gehouden want het Registan plein is gewoon open.
De drie moskeeen zijn niet allemaal gelijktijdig gebouwd: hier hebben eeuwen tussen gezetten (TODO)
In het Registan plein bezoeken we ook een muziekwinkeltje waar een man een demonstratie geeft van allerlei belangrijke muziekinstrumenten voor Oezbekistan.
Na afloop zijn er cd’s bij hem te koop en natuurlijk ook muziekinstrumenten.
Hierna bezoeken we het grote mausoleum van Bibi Khanym, de belangrijkste vrouw van Timur Lenk (Gorki emir).
Hij heeft deze moskee gebouwd. Verder bezoeken we nog een moskee en een grote begraafplaats. Op alle grafzerken is een foto zichtbaar van de overledene.
Begraafplaats in Buchara (Oezbekistan)
Na de rondleiding lopen we nog even over de bazaar, maar die is niet heel erg bijzonder en vrij klein. De mensen zijn er ook (releatief) redelijk opdringerig om dingen te verkopen…
Tussen de middag kiezen we weer voor een verkoelende siesta en proberen eens een internetcafe. Internetten in centraal azie is niet duur, met een paar dubbeltje per uur ben je er meestal wel.
Als we de stad weer in gaan besluiten we de minaret te gaan beklimmen. Na wat onderhandelen op het Registan plein is een prijs vastgesteld en mogen Vivian, Berry en ik de minaret gaan beklimmen. Berry en ik gaan eerst, en moeten aan de zijkant een aparte deur door waar de normale toeristen niet zomaar naar binnen kunnen lopen. De jongen die de prijs met ons heeft vastgesteld gaat met ons mee.
Boven op de minaret merken we dat het best wel heel hoog is. Bovendien weten we dat de minaret niet helemaal recht staat, lekkere gedachte! Na wat foto’s te hebben gemaakt gaan we weer naar beneden, toch was het wel de moeite waard om even gedaan te hebben.
Met Berry bovenenop de minaret in Samarkand (Oezbekistan)
’s Avonds eten we weer in het Gorki park, deze keer kip met patat.
Hierna is het donker geworden en hoog tijd om wat leuke foto’s te maken van een verlicht Registanplein.
Als we bij het plein aankomen ziet het er enigszins teleurstellend uit: het plein is mager verlicht. Toch is het gezellig druk voor het plein. Berry raakt aan de praat met een van de bewakers. Het plein is niet erg verlicht, maar dat lijkt meer te maken te hebben met het schaarse aantal toeristen dat in deze periode in de stad aanwezig is. Een paar weken later zal het drukker zijn, en meer de moeite waard om de verlichting aan te zetten.
Berry lijkt te kunnen onderhandelen om toch, tegen betaling van enkele dollars, de lampen op de gebouwen aan te zetten. Als de prijs is vastgesteld moeten we nog wel even wachten op de man van het licht, die hiervoor apart ergens vandaan moet komen. Na een half uurtje komt een duitser langs die zich voorstelt als de man van het licht. Hij vraagt ons welk gebouw we eerst verlicht willen zien.
Op gegeven moment heeft hij genoeg informatie en verdwijnt weer.
Lange tijd gebeurt er niets, maar dan, na een kwartiertje, springt toch plotseling het hele registan plein voor 10 minuten in het volle licht. Een schitterend prestatie van onderhandelen en een mooie periode om de prachtige foto’s te maken.
Het registanplein in Samarkand by night (Oezbekistan)
’s Avonds drinken we nog een glaasje wodka op het dakterras van het hotel en eten pistachenoten die we ’s middags op de bazaar hadden gekocht.
Om half één slapen we, tot 6:00, want we moeten vroeg op voor weer een reisdag.
Donderdag 17 juli (Samarkand -> Aksu N.P. (Kazachstan))
Vandaag verlaten we Oezbekistan voor Kazachstan. In omvang is Kazachstan het op 8 na grootste land ter wereld, toch wonen er zeer weinig mensen, zo’n 14 miljoen.
Tussen Oezbekistan en Kazachstan is er natuurlijk weer de grensovergang, of eigenlijk twee grensovergangen, dus dat kost tijdtijd. De weg naar de grens is weinig spectaculair.
Aangezien we vroeg bij de grens zullen zijn maken we een vroege lunchstop.
Het is een café, maar we zien er alleen maar mannen, veel mannen. En ze doen niets en liggen allemaal op bedden, wat vrij normaal schijnt te zijn voor deze omgeving. Dit kan inhouden dat ze de hele dag niets doen of dat ze werken en nu een pauze hebben. Ik hoop voor ze dat het het laatste is. Om 12:15 zijn we bij de grens.
Bij de grens komen we twee belgen tegen, zij komen uit Aksu National Park, het gebied waar wij juist naar toe gaan en vertellen enthousiast de ze er twee beren hebben gezien!
Een kleine 3 uur later rijden we in Kazachstan met een nieuwe gids, een biologe genaamd Svetlana, en in een nieuwe bus. Svetlana maakt samen met haar man deel uit van een groep van 25 onderzoekers die werkzaam zijn in het Aksu National Park. Het is een van de weinige mooie natuurgebieden van Kazachstan.
Vlakblij de plaats Shymkent zien we de trieste aanblik van een stad met allemaal huizen die niet af zijn. Een triest geschiedenis moet hier hebben plaatsgevonden: allemaal russen die nieuwbouwprojecten zijn gestart, en dat op gegeven moment moesten staken omdat er geen geld meer was.
Shymkent, voormalig Sovjet unie
Om 21:00 komen we aan bij het huis, of eigenlijk twee huizen. Het ziet er leuk uit en met wat wodka vermaken we ons met spelletjes, raadsels en kaarten (take five).
We zitten nu op zo’n 1100 meter hoogte wat inhoud dat het er iets minder warm is als in de voorgaande steden.
Vrijdag 18 juli (Aksu National Park)
Met zn allen maken we een wandeling door het mooie natuurgebied in de buurt.
Met de bus rijden we in anderhalf uur naar een vallei en kunnen daarin afdalen (van 1600 meter hoogte naar 1300 meter hoogte.
De wandeling is goed te doen en gaat door een mooi gebied.
Beneden stroomt een rivier. Ik kan mn voeten niet lang in het water houden, want het water is ijskoud!
Het is wel veilig te drinken en dan doen er dan ook wel een aantal.
Aksu National park Kazachstan
Als we weer boven zijn kunnen we een stuk vooruit gaan lopen. De bus zal ons later achterop rijden en oppikken.
Na een lange wandeling is er nog geen bus. Het blijkt op gegeven moment dat we een afslag verkeerd hebben genomen. Maakt niet uit, want de wandeling is prachtig. Er zijn mooie bloemen te zien en mooie uitzichten.
Op de terugweg maken we een bezoek aan een primitief dorpje. In het dorpje kent iedereen elkaar. Het is in de winter geheel afgesloten van de buitenwereld. Ingrid heeft wat foto’s van een vorige groep die ze er uit wil gaan delen.
De bewoners weten dat foto’s die gemaakt worden soms kan leiden tot foto’s die ze later krijgen. Ze willen dan ook allemaal graag op de foto.
Leuke mannen in Kazachstan
Iedereen is druk aan het werk: mannen zijn met het hooi bezig, we zien iemand gereedschap maken (edelsmid?) en en paar jongens zijn bezig met het klaarmaken van een zojuist geslacht schaap.
Iedereen is erg vriendelijk tegen ons…
Om 16:00 zijn we terug in ons huis en vermaken ons weer met het spel Take Five