Reisverslag Mongolië: zo 11 augustus 2002 t/m zo 1 sep 2002
Reisbegeleiders: Henk Konijnenbelt en Bold Purevin
Groep:
Alexander Berding
Gert Henk Harmsen
Harjan Dekkers
Yvonne Dekkers
Tom de Jong
Martine Corijn
Janine Huisman
Henk Konijnenbelt
Tom Nuijs
Even voorstellen
Yvonne ken ik al vrij lang van mijn allereerste verre reis reis naar Tanzania in 1995...Samen hebben we geboekt voor de reis naar Tibet, enkele jaren later. Zij heeft daar Harjan leren kennen en intussen zijn ze ook getrouwd. Voor deze Mongolie-reis vroegen ze of ik zin had mee te gaan...en dat kwam mij wel goed uit. Eveneens ging nog een vriend van hen mee; Gert-Henk....
Alexander is militair. Hem ontmoetten we op de voorbereidingsbijeenkomst van HT-wandelreizen in Wapse. Hij nam een goede annuleringsverzekering aangezien hij vlak voor deze vakantie nog deelnam aan de wereldkampioenschappen vijfkamp voor militairen (tja, heel sportief dus...)
Bij deze voorbereidingsbijeenkomst was eveneens henk Konijnenbelt. Hij blijkt de reisbegeleider te zijn. Was dat vroeger full-time, maar doet nu nog slechts één reis per jaar!
Tom de Jong werkt aan de universiteit van Utrecht, Tom Nuijs is uitvinder bij Philips en Janine woont en werkt in Amsterdam...deze 3 personen hebben alleen geboekt.
Als laatste is daar nog Martine...zij woont in België en doet 4 reizen zo ongeveer achter elkaar. Dit is haar tweede reis...hiervoor had ze de Kilimanjaro beklommen en na deze reis volgen er nog twee in Nepal!!
Zondag 11 augustus
Even voor 7 uur ’s ochtends belt de buurman bij mij aan. Hij wil me wel naar schiphol brengen aangezien er op dit vroege tijdstip in de zomer nog geen metro’s rijden. Erg aardig, en zo kom ik mooi op tijd op Schiphol aan.
Bekende gezichten zie ik bij de ingang al staan, zodat de dag makkelijk begint.
Er blijkt nog een persoon extra mee te gaan, die zich laat had opgegeven: Tom Nuijs. We zitten dus op 9 personen en een reisbegeleider.
Janine ontbreekt, maar we besluiten maar in te gaan checken. Henk (de reisleider) gaat dan terug, op zoekt naar de laatkomer. Na een kop koffie verschijnt Henk uiteindelijk met Janine, die dacht dat we 1 uur van te voren op Schiphol moesten zijn (we vliegen namelijk eerst naar Berlijn om daar weer over te stappen).
Na ruim een uur vliegen zijn we in Berlijn waar we ons tegoed doen aan een biertje op het teras (buiten).
3 en half uur later moeten we verder met mongolian airlines.
We stappen in het vliegtuig met de naam Chengis Kahn en vliegen in 8 uur via Moskou naar Ulaan Baatar, de hoofdstad van Mongolië. In het vliegtuig zien we interessante films over de geschiedenis van Mongolië.
Aangezien we tegen de tijd in vliegen is het als we aankomen ineens maandagochtend.
Gelukkig heb ik kort wat kunnen slapen, zodat de dag niet helemaal waardeloos gaat worden.
Maandag 12 augustus
Op het vliegveld in Ulaan Baatar treffen we onze mongoolse reisbegeleider Bold Purevin. Hij spreekt een paar woorden nederlands en goed engels. Zijn zelfverzekerde uitstraling doet me veel denken aan de Indonesische reisbegeleider in Irian Jaya vorig jaar. Ik krijg er erg veel vertouwen in...
Het weer in Ulaan Baatar is warm, zo’n 30 graden: veel en veel te warm een stad die doorgaat voor de koudste hoofdstad ter wereld. Regen zit er niet in. Gelukkig voor ons, vervelend voor de mongolen, want er heerst een hittegolf met een lange droge periode.
Het hotel is een eenvoudig hotel, maar er is wel warm water, en dat is best een luxe in Mongolië.
We besluiten dat het maar het beste is om niet gelijk te gaan slapen en vertrekken om 9 uur ’s ochtends vanaf het hoten naar het Ganden klooster, gelegen aan de rand van de stad Ulaan Baatar.
In het boeddhistische Ganden-klooster wonen 500 monikken. We zien er veel mensen knielen en aan gebedsmolens draaien, zoals we die ook in Tibet tegenkomen. Het bevat een gigantisch groot Buddah-beeld. Aangezien fotograferen 5 dollar kosten laten we dit maar achterwege. Buiten daarentegen maken we voldoende foto’s.
Na de lunch gaan we naar het Natural historical museum. Hier krijgen we een indruk welke dieren er allemaal in Mongolië voorkomen. Gigantische skeletten van dinosauriërs geven aan dat vele dinosauriërs vroegers leefden op de plek waar nu de gobi-woestijn is. Hun botten worden nog steeds met regelmaat aan de oppervlakte gevonden.
In het museum koop ik wat munten, aangezien ik niet weet op ik nog meer kansen ga krijgen de komende dagen.
Hierna ga ik alleen verder aangezien de meesten wat gaan slapen in het hotel.
Eerst maar eens even op een terrasje proeven van het mongoolse bier van de tap. Ik vind een leuk teras bij een ger op een kar. Deze ger is eigenlijk een souvenir-winkel. Aangezien alle tafeltjes bezet zijn wordt mij het tafeltje bovenop de kar aangeboden. Dit lijkt me wel erg veel eer, en aangezien er net een tafeltje vrijkomt blijf ik gewoon beneden zitten. Het chengis Kahn-bier smaakt prima.
Op gegeven moment komt er een zwerver in een rechte lijn op mij toegelopen. Hij vertelt me dat hij arm is en geen geld heeft om rond te komen (ooohh! Amsterdam-taferelen, ook hier!) Hij probeert me ansichtkaarten te verkopen met postzegels er op. Echt mooi vint ik ze niet, maar om hem een plezier te doen koop ik er 3 van hem. De postzegels, zo vertelt hij, zijn van voldoende waarde om Nederland te bereiken. Na de 3 gekochte kaarten probeert hij me meer postzegels en kaarten te verkopen. Ik bedank vriendelijk en de man verdwijnt even zo snel als hij gekomen was.
Dan loop ik verder het park in en zien oude mannetjes gokken en schaken. Voorzichtig maak ik wat foto’s van wat schakende mensen. Vervolgens via een bezoek aan het klooster-museum ga ik terug naar het hotel.
’s Avonds eten we in het Chengis Kahn-restaurant (wat voor namen moesten vliegtuig, bier, restaurants etc. wel niet krijgen als die man niet geleefd had) met een uitstekend buffet. Dit wordt opgeluisterd met een mooie voorstelling met traditionele mongoolse zang.
Na in een kroegje wat wodka te hebben gedronken besluiten we maar eens te gaan slapen.
Een welbestede dag na een korte nacht!
Dinsdag 13 augustus
Om 8 uur ontbijten we en een uurtje later vertrekken we voor een bezoek aan het winterpaleis van de oude mongoolse koningen. Ook hier moet weer fors betaald worden voor het maken van foto’s. We besluiten 2 keer 5000 Tugruk (de mongoolse munteenheid, 1000 Tugruk is ongeveer 1 dollar) te betalen en knippen er lustig op los. In het paleis zien we ook een hele serie opgezette beesten, een verzameling van de koning.
Als we alles uitgebreid bekeken hebben vertrekken we naar het vliegveld voor de binnenlandse vlucht naar Khovd. Die gaat 4 en half uur duren met een oude russische Antonov. Tja, en die was aardig (niet al te positief (crash crash)) in het nieuws geweest de laatste tijd. We laten ons niet bang maken, en ach, bij het zien van het toestel lijkt het allemaal wel een beetje mee te vallen.
Aangezien het toestel niet voldoende benzinecapaciteit heeft om de vlucht in één keer te doen maken we een tussenlanding in het plaatstje Mören.
Als we in Khovd zijn vertelt Bold ons dat er in het Westen van Mongolië een MKZ-crises is. Bepaalde gebieden zijn quarantaine-gebied, waaronder het gebied van onze eerste trekking. Eerst was het de bedoeling dat het quarantaine-gebied met checkpoints op 10 augustus opgeheven zou worden, maar dit blijkt verlengd tot 15 augustus.
Morgen zal er een meeting zijn over deze MKZ-crises en de vader van Bold blijkt een belangrijk iemand te zijn hierbij. Voorlopig niet echt iets om ons zorgen te maken...
We gaan naar de markt terwijl de kookploeg inkopen gaat doen. De markt is niet bijzonder, maar wel leuk is een plein waar vele tientallen biljarttafels staan. Elke tafel is bezet. Verder zijn er nog een aantal mensen aan het gokken met kaarten. Een gezellige boel.
Terug bij de auto’s staan allemaal motoren met zijspan. Henk stelt voor een ritje met de motoren te maken. Iedereen is hier wel voor te vinden en al spoedig gaat het in optocht door de stad. We trekken bekijks. Even buiten de stad bij een rivier houden we halt. We maken aardige groepsfoto’s. Als we uiteindelijk denken terug te gaan blijkt dat niet zo te zijn. De auto’s met de kookploeg was ons gevolgd en het blijkt dat dit onze eerste kampeerplek wordt. Nou, het ziet er prima uit, mooi groen en zo.
Als we de tent hebben opgezet vertrekken we weer naar Khovd om te eten en een biertje te drinken.
Terug bij de tenten blijkt het water van de rivier niet koud. Het is trouwens helemaal niet koud, hoewel het onbewolkt is. ’s Nachts zien we vele sterren. Ik begrijp niet waarom ik zo’n warme slaapzak heb gekocht. Veel te warm voor dit weer.
Woensdag 14 augustus
’s Ochtends gaan Henk en Bold al vroeg weg in een motor met zijspan. Ze gaan naar Khovd om de uitslag te vernemen van de vergadering van de speciale commissie over de MKZ-crisis. Het is duidelijk dat het wandelgebied waar we eerst wilden gaan lopen absoluut niet kan.
Vraag is nu of we toestemming krijgen in een ander wandelgebied te gaan lopen. Wij zijn om 10.00 in de stad en moeten wachten tot 11.00. Dit blijkt uiteindelijk fors uit te lopen.
Intussen nemen we een kijkje in een klooster waar monniken druk bezig zijn met een mis. Er wordt op toeters geblazen en op trommels geslagen. Het is echt waanzinnig om mee te mogen maken. Eigenlijk zijn het nog maar kinderen en de kleinste van het stel vindt onze aanwezigheid duidelijk een welkome afleiding. Janine koopt wierook en steekt wat aan. We maken hier geen foto’s om ze verder niet te storen.
Uiteindelijk kunnen we vertrekken. Aan het einde van de dag moeten we nog een rivier over. Een mongool op een paard wijst ons de weg. Even dreigt de auto in de rivier vast te komen zitten, maar uiteindelijk komen we aan de overkant. Henk vraagt of hij een foto van de mongool mag maken, maar deze ziet dat niet zitten. Hij blijkt erg geinteresseerd in mijn verrekijker. Als hij een poosje heeft gekeken en ik het ding terug heb vraag ik hem of hij op de foto wil. Nu vind ie het wel best, als we beloven de foto op te sturen. Hij trekt zijn mongoolse pak aan en gaat poseren.
We zetten onze tenten op en gaan kamperen.
Donderdag 15 augustus
De mongool die ons gisteren door de rivier heeft geleid wil wel onze gids zijn voor de komende dag.
We gaan lopen en Bold maakt een afspraak met de chauffeurs voor een punt waarop de auto’s ons op zullen pikken.
Onze gids te paard, wij lopend. Mooi verdeeld zeg! Het is een lange wandeling waarbij we 5 rivierdoorwadingen doen.
Uiteindelijk zijn we op het afgesproken punt, maar van auto’s is niets te bespeuren. Bold houdt een toevallig langsrijdende auto aan en krijgt te horen dat de auto’s een bergje verder staan te wachten op ons. We lopen er naar toe, maar het blijkt veel verder dan gezegd. Uiteindelijk komen we tot stilstand. Niemand geloofd er meer in dat de auto’s dichtbij staan. We besluiten te wachten, lang te wachten. Bold is met een auto meegereden de afgesproken richting op. Hij zal zien wat hij kan doen.
Henk en Alex gaan over de berg om meer te ontdekken. We wachten en drinken water uit de rivier. Zo dan! Gebruik ik voor het eerst mijn waterzuiveringsdruppeltjes (ach ja wie interesseert het ook: Merk Romin obv natrium hypochlorid en silversulfaat)
Uiteindelijk zijn Alex en Henk terug zonder meer informatie.
We kijken rond en gaan er al stilletjes van uit dat we de nacht op deze plek gaan doorbrengen (zonder tenten en voedsel) Even verderop is een huisje dat herders berscherming moet bieden in de winter. Daar zouden we kunnen slapen...
Alex en ik besluiten een topje te gaan beklimmen om wat te doen te hebben.
Vlak voordat we boven zijn arriveren dan de auto’s! De redding is nabij. Alex baalt omdat we de top niet gehaald hebben. We snellen naar beneden en iedereen is er weer.
Gauw krijgen we van alle kanten eten toegestoken door het bezorgde keukenpersoneel. Spoedig wordt besloten dat we geen stap meer gaan verzetten. Deze plek wordt de kampeerplek voor de nacht.
Bold vertelt dat ie uit de auto was gestapt en was gaan rennen over heuvels naar de afgesproken plek. Uiteindelijk, geheel uitgeput had hij de auto’s gevonden...
Alex en ik gaan opnieuw beginnen aan een klim naar de top en maken een mooie luchtfoto van het kamp.
Vrijdag 16 augustus
’s Ochtends even boven op een heuvel kijken we nog even naar een nomaden-begraafplaats.
Na ontbeten te hebben rijden we met de auto’s verder en komen door een plaatsje genaamd Deluun. Hier eten we bij een vrouwtje binnen en schieten vele foto’s van kinderen. Iedereen vindt het prachtig als er een foto van ze wordt gemaakt.
Na het eten gaan we verder en komen bij een dorpje met een moskeetje waar nog even boodschappen gedaan wordt. We besluiten niet rechtstreeks door naar Őlgii te gaan maar af te slaan richting een gletcher.
De auto’s weten niet van ophouden. We rijden door een gebied waar al lang geen weg meer is te bekennen. Het wordt steeds duidelijker dat deze bussen behoorlijk wat ruig terrein aankunnen.
Uiteindelijk stoppen we en bouwen we ons kamp op.
Als we gaan lopen richting de gletcher ziet de lucht er dreigend uit. Harjan Alex en ik gaan stijl omhoog. De rest kiest voor een langere minder stijle weg.
Op gegeven moment begint het licht te regenen. Harjan keert terug. Alex en ik gaan verder totdat we een schitterend uitzicht op de gletcher hebben.
De tijd maakt duidelijk dat we niet verder kunnen gaan. Even later arriveert Henk en tenslotte Janine. De rest moet dit schitterende spetakel van de gletcher missen.
We zien dat we heel mooi over de bergkamp een ronde hadden kunnen lopen, maar ja, helaas, we kunnen beter proberen voor het donker binnen te zijn.
Zaterdag 17 augustus
’s ochtends vertrekken we met de auto’s richten het plaatsje Őlgii. Hier moeten we zijn voor inkopen voor de volgende trekking en voor vergunningen (oa een borderpermit) voor de tweede trekking.
Aangezien Őlgii op de rand ligt het MKZ-quarantaine-gebied staan overal om deze stad checkpoints die alleen mensen doorlaten die kunnen bewijzen MKZ-vrij te zijn.
Wij moeten er ook door en het is moeilijk de stad in te komen. Er moet namelijk toestemming worden gegeven door hogere autoriteten. Dit wordt hoog opgespeeld.
Uiteindelijk mogen we verder. Het is dan al zo’n 6 uren later. In Őlgii hebben we een hotel met stromend (koud) water. We lopen even naar het telecom-kantoor. Sommige mensen bellen zonder problemen naar Nederland. Het blijkt dat het daar erg mooi weer is op dit moment. In Őlgii is dat nu even anders: het water stroomt met bakken uit de hemel, noodweer! We banen ons een weg door de pijpestelen naar een winkeltje en slaan flessen wodka in voor de komende trekking. Daarna drinken we een biertje in de bar bij het hotel, waar we ook eten.
‘s Avond lopen we Őlgii nog even in en zien verschillende drinkgelegenheden. Ze zijn allemaal leeg. Wellicht heeft dat te maken met het vroege tijdstip dat we aankloppen: ongeveer 22:00. Uiteindelijk vinden we een bar waar we wat gaan drinken om uiteindelijk naat bed te gaan.
Helaas is er geen water meer aanwezig...
Zondag 18 augustus
’s ochtends vertelt Bold ons dat de einddatum van de periode van de MKZ-crisis verlengd is van 15 tot 20 augustus. Dit zou gaan inhouden dat we tot dinsdag de stad niet mogen verlaten! Daar zitten we dan, hebben wij weer!!!. Bold zal gaan kijken of ze (het is zondag) het museum voor ons willen openen, en of het badhuis open is. Het badhuis gaat om 10 uur open, we hebben dus nog wel even. Iedereen heeft daar wel behoefte aan aangezien het hotel vanaf de eerste verdieping geen water meer heeft. Een aantal gaan eerst toepen. Ik kies er voor om nog wat te gaan slapen, aangezien ik niet helemaal fit ben. Als het 10.00 is gaan we dan naar het badhuis. In het badhuis is een kapper aanwezig en een hele rij douches met warm water. Zwemmen (zoals de naam doet vermoeden) is niet aan de orde.
’s Middags maken we een mooie wandeling in de bergen aan de rand van de stad. Gelukkig mag dat nog wel. We zien mooie rotspartijen en we lopen zo’n 5 uur. Uiteindelijk zien we onze tenten liggen, maar dat is nog een aardig eind lopen. De route loopt nog langs een paar gers waar de honden redelijk aggressief zijn. Vlak bij de tenten zien we een dierenbegraafplaats. Een plek met allemaal botten van beesten. Is dit een slachtplaats, of een MKZ-verbrandingsplaas?
Bij de tent nog maar een biertje drinken. Bold houdt de druk op de ketel om zo vroeg mogelijk te vertrekken, maar voorlopig is dat niet voor dinsdag 20 augustus.
Maandag 19 augustus
’s Ochtends vertrekt Bold weer naar Olgii om druk op de ketel te houden. Hij hoopt dat we ’s middags al weg kunnen, en anders morgenochtend. Lukt dat niet, zo wordt er besloten, dan laten we het Tavan Bogd gebied voor wat het is en gaan we trekken in de Karkira mountens, hier schijnt ook sneeuw te liggen.
Wij besluiten deze ochtend nog een wandeling te gaan maken in een ander gebied aan de rand van de stad. Als we afgezet worden door de auto’s wordt afgesproken waar deze onze later weer op zullen pikken.
Boogie en Daimaa gaan met ons mee. Zij zijn eigenlijk een soort stagiaregidsen. Jongens die nog studeren en gids willen worden. It is hun kans om ervaring op te doen.
Als we gaan klimmen worden we door de politie nauwlettend in de gaten gehouden. Ze roepen naar ons, maar als Boogie en Daimaa duidelijk maken hoe we ongeveer gaan lopen mogen we door.
De route die we lopen is lastig. Er liggen weer vele losse stenen. De wandeling is iets minder mooi dan die van gisteren, maar toch, deze mag er ook zijn. We klimmem een behoorlijk stuk. Uiteindelijk bereiken we een Kazakse begraafplaats, die weer geheel anders is als een nomadenbegraafplaats. Het is een islamitische.
Dan bereiken we de auto’s en via Olgii, waar we wat drinken kopen gaan we terug naar de tenten. Bold is nog niet terug.
Na het eten vetrekken we naar Olgii om het museum te gaan bekijken. Een erg leuk museum waar van alles te zien is over de flora, fauna en levenswijze van de mensen in dit gebied. Ook zien we voor de eerste keer een ger van binnen en die is toch behoorlijk ruim. Veel ruimer dan je van de buitenkant zou vermoeden. Na nog een bezoek aan het badhuis gaan we terug naar de tenten. Bold is nog steeds niet terug. Tijd om te eten. Vlak voordat we zullen gaan eten, 19:45 komt Bold dan uiteindelijk. Hij lacht, zien we, dus dat is een goed teken. Als de autodeur open zwaait roept hij met een brede grijns op z’n beste nederlands: ‘Laten we gaan!’
Bold vertelt dat hij toestemming heeft gekregen om vandaag nog, of anders morgen na 11 uur ’s ochtends, naar Khovd te rijden. Hij heeft iemand gesproken die de weg heeft gereden van het Tavan Bogd National Park tot aan de weg naar Khovd en het blijkt dat daar verder geen checkpoints zijn. We kunnen nu dus doen alsof we naar Khovd rijden en op gegeven moment afslaan naar het Tavn Bogd National Park.
We besluiten met z’n allen niet tot morgen te wachten en breken het tentenkamp gelijk af. Uiteraard eten we tussendoor... Nu blijkt hoe snel we weg kunnen zijn: om 21:00 rijden we via de ontsmettingspost en de benzinepomp naar de politie-controle. Op het punt waar we de weg naar Khovd zullen verlaten om koers te zetten naar het Tavan Bogd National Park zetten we ons tentenkamp weer op. Aangezien het donker is schijnen de koplampen van de auto’s ons bij. Daarna mag de fles wodka (ach wat, we maken er 2 van) open om dit succes te vieren.
Dinsdag 20 augustus
Deze dag staan we vroeg op. De weg naar het Tavan Bogd National Park is een lange weg. Als we rijden zien we dat het een erg mooie weg is. Op gegeven moment zien we allemaal gieren in het veld zitten. We stoppen om een foto te maken. Er blijkt een kameel te liggen. Nog maar net dood. De gieren zijn net begonnen en de kameel mist alleen nog maar de ogen.
Even verder komen we bij een benzinepomp. Het ziet er allemaal erg verlaten uit, maar uiteindelijk komt er een mannetje aanesneld.Hij blijkt de eigenaar te zijn van de benzinepomp.
We worden uitgenodigd in de ger. Het is de eerste keer dat we in een ger komen. Het ziet er gezellig uit. We mogen allerlei vragen stellen aan de familie en wisselen wat informatie uit. Het blijkt dat de mongolen het liefst in een ger wonen, maar dat het er vaak te koud voor is. Zo’n 3 maanden per jaar zetten ze de ger op.
Uiteindelijk rijden we verder en bereiken via een grote houten brug de ingang van het National Park. We zien mooie sneeuwtoppen en komen uiteindelijk aan bij een ger die een winkel blijkt te zijn.
In deze ger kopen we nog wat bier terwijl anderen wat eten.
We rijden door en bereiken het plaatsje Tsengel.
Bij een meertje zetten we onze tenten op en gaan even het water in.
We blijken gezelschap te hebben van een hond. Het is een echte ger-hond die je even moet leren kennen. Het lijkt net alsof hij je aan wil vliegen, slaan en trappen helpt allemaal niet. Pas als je een steen pakt en die naar hem gooit kom je van hem af. Hier blijken ger-honden erg gevoelig voor. Veel mensen in de groep zijn niet erg gediend van de hond en zelfs de grootste dierenvrienden gooien op gegeven moment, geheel tegen nederlandse gewoontes in maar met een steen. Ook ’s nachts uitkijken geblazen als je even uit de tent moet.
Woensdag 21 augustus
’s Ochtends doen we het rustig aan. Tijd om het dagboekje weer even bij te werken.
Na het ontbijt lopen we richting de Tavan Bogd, waarbij de hond met ons mee loopt. De afstand tot de hot springs is dan nog zo ongeveer 50 km. We lopen langs het meer en langs de weg. Het is een aardig gebied, en we hoeven eigenlijk alleen de weg maar te volgen. Op gegeven moment komen we bij een strandje waar ik besluit te gaan zwemmen. De rest gelooft dit wel en gaat liggen luieren in de zon. Tegen 16:00 komen we bij een ander strandje en zetten de tenten op. De mensen die het plan hadden hier te gaan zwemmen zien spoedig van dit plan af omdat het toch wel weer snel koud wordt.
Donderdag 22 augustus
’s Ochtends vertrekken we vroeg en lopen tot aan de lunchplek. Als we deze plek bereiken is het nog eigenlijk veel te vroeg om te lunchen. Dit is niets. We drinken een kop thee en lopen door. Hiermee worden ook de plannen gewijzigd. We gaan proberen om deze dag in één keer door te lopen naar de hot Springs. Hier hadden we eigenlijk pas morgen aan moeten komen, maar ja, door de MKZ-toestanden lopen we achter op het schema, dus zo kunnen we mooi weer een dagje inhalen.
Bij de (gewijzigde) lunchplek zien we een nomadenfamilie met paarden. Ze laten zich graag fotograferen.
Het blijkt dat de hond, die nog steeds met ons mee loopt, bekend is bij hun. Ze weten bij welke ger hij thuishoort. De hond wordt achter een paard gebonden en het meest wordt bijna meegesleept. Het was ons duidelijk dat ie veel liever bij ons was gebleven, maar ja... Het is nog een beste wandeling naar de hotsprings, en het is al redelijk laat als we er aan komen.
We hebben dan zo ongeveer 36 km gelopen. Na het eten lopen we van de tenten naar de hotsprings. In een weilandje in de bergen zien we wat jeugd biljarten (!). De hotsprings komt neer op een een rij hokjes, gebouwd om wat hete stromen die uit de bergen komen. Voor een klein geldbedrag kun je een hokje binnengaan. Aan de buitenkant van elk hokje staat hoe warm het water is dat in het bad stroomt. Die van mij moet 33 graden zijn. Binnen is een echte badkuip te zien waar het water door heen stroom. Met een stop is het bad te vullen. Als ik in bad zit is voelt het water warm aan, maar al spoedig begin ik het toch koud te krijgen. Is dit water werkelijk zo warm? Na het bad lopen we terug naar de tenten en is het net op tijd om nog een mooie zonsondergang op de foto te zetten.
Vrijdag 23 augustus
Ons tentenkamp ligt op 2550m en het is al redelijk fris ’s nachts. Deze dag gaan we proberen een pas over te komen. Aangezien hier geen vaste route loopt zullen we zelf een weg moeten gaan zoeken.
We vertrekken om 9:20 en komen weer langs de hot springs. Vervolgens klauteren we verder omhoog tot aan het begin van de pas. We komen aan bij een meertje onderaan een gletcher. Het is een prachtig gezicht. Dan staan we op het punt dat er een route gekozen moet worden.
Henk, Alex en Bold klimmen een bepaalde richting omhoog om te kijken of daar een doorsteek te vinden is. De rest van de groep besluit onderaan te wachten om niet overbodige krachten te gaan verspillen. Henk schat dat ze in een half uurtje boven zijn. Het duurt erg lang voordat we wat zien, maar uiteindelijk, zo’n 5 kwartier later, ziet Harjan ze, helemaal boven en ze zijn veel kleiner dan verwacht. Dan pas is ook goed duidelijk hoe hoog het wel niet is. Nog even later wordt gewenkt en gezwaaid dat een doorsteek mogelijk moet zijn. Henk komt al weer naar beneden.
We beginnen te klimmen en het valt zwaar tegen. De stenen liggen erg los en de klim is erg gevaarlijk. Het is duidelijk te merken dat we op hoogte zitten, want iederen is snel buiten adem. Henk voegt zich bij de klimmende menigte en klimt als hekkesluiter mee naar boven. Yvonne schrikt zich een ongeluk als ze een steen recht op zich af ziet komen. De steen beland uiteindelijk op haar voet. Even later slaat de schrik mij om het hart als ik wordt meegesleept door een steenlawine, maar kan hier gelukkig nog net op tijd afspringen.
Dan komt Alex ook naar beneden en wil met Henk spreken over Bold.
Het blijkt dat Bold links af is gegaan om een verdere route uit te zoeken over een gletcher, terwijl Alex rechtsaf is gegaan om een verdere route aan die kant uit te zoeken. Alex zag Bold boven aan de gletcher en ging verder. Toen hij even later weer keek zag hij dat Bold zich helemaal onderaan de gletcher bevond en probeerde uit een spleet te kruipen naar de zijkant van de gletcher. Bold maakte een gebaar met zijn armen, een soort kruis, daarna heeft Alex Bold niet meer gezien. Als de hele groep uiteindelijk boven is blijkt er een schitterend uitzicht te zijn op vele gletcherpartijen en wordt er uitgerus. Alex vertelt dan de hele groep over wat hij van Bold gezien heeft en dat Bold spoorloos is. We hebben nu alleen nog Daimaa en Boogie. Daimaa, Boogie en Alex gaan op zoek naar Bold. De rest gaat de route langs die Alex heeft gevonden. Hierlangs zouden we naar beneden moeten kunnen gaan. Ook hier weer vele losse stenen. Intussen bekruipt ons het angstige vermoeden dat het slecht is afgelopen met Bold. Het is helemaal niets voor hem om de groep in de steek te laten. Henk maakt foto’s van het vermoedelijke glijspoor dat Bold heeft gemaakt. Dit glijspoor eindigt bij een gletcherspleet (misschien is ie wel verongelukt).
We komen steeds lager en bereiken uiteindelijk Alex weer. Hij had Boogie met Janine en Martine reeds doorgestuurd en vertelt dat ze niets van Bold hebben gevonden, maar wel voetafdrukken onderaan de gletcher. Die kunnen alleen maar van Bold zijn, want het zijn de afdrukken van stevige meindels. Enige opluchting maakt zich van ons meester.
We lopen verder door om voor het donker van de rotsen af te zijn. Henk Yvonne en Harjan lopen achter ons. Wij lopen met Daimaa en het is nog een stevige wandeling, maar uiteindelijk zijn we beneden en lopen verder in het gras. Langzaam wordt het donker. Op gegeven moment zien we een man met een paard onze kant opkomen. Daimaa praat wat met hem en we moeten hem volgen. Daimaa gaat daarna terug naar Henk, Yvonne en Harjan. Hij vond het maar niets hen in de steek te moeten laten. Het is nog een behoorlijke wandeling met ook wat moerasachtig gebied. Het wordt tijd om met zaklamp verder te lopen. Uiteindelijk komt Boogie ons tegemoet. Hij gaat ook naar Daimaa, Henk, Yvonne en Harjan en leent mijn zaklamp. We lopen door met de man met het paard en zien in de verte de koplampen van de auto’s. Daar staan onze tenten. We denken er bijna te zijn, maar worden dat uitgenodigd in de ger van de man.
Hmmm...dat hadden we vaker meegemaakt en bedanken vriendelijk voor hun gastvrijheid en willen doorlopen. Maar nee...dat is toch echt niet de bedoeling, we moeten even naar binnen voor een kop thee. Uiteindelijk gaan we maar en hier vinden we Janine en Martine. Plotseling horen we iemand opgewekt engels praten en het blijkt Bold te zijn, hij ligt op bed.
De beide handen en beide voeten van Bold zijn volledig in het verband, evenals een arm een een been. Het blijkt dat hij van de gletcher af was gegleden en zich had geprobeerd vast te houden. Hierdoor was de huid van zijn vingertoppen afgesleten, evenals een grote lap huid van zijn arm en van zijn been, ja hij was behoorlijk gewond. Maar gelukkig leefde hij en gelukkig had hij niets gebroken. We krijgen wat vlees aangeboden, wat stukken marmot blijken te zijn. Daarna drinken we nog een beker airak, een soort wodka maar niet zo sterk. Gert-Henk maakt met mijn fototoestel nog even een foto van het gezin. Hierna besluiten we om naar onze eigen tenten te gaan om te eten. Iedereen is opgelucht dat het goed is afgelopen (tja, wat is goed....iedereen leeft en heeft niets gebroken). Het is 1 uur ’s nachts als we in de tent liggen. Die nacht vriest het ongeveer 4 graden en de slaapzak doet het prima.
Zaterdag 24 augustus
Ja, we lagen er laat in vannacht en Bold is gewond. We slapen uit tot 9 uur en gaan die ochtend niet wandelen. Het water in de rivier is ijskoud, veel te koud voor een bad. Wat zeg ik, het doet gewoon pijn als je even je voet in het water houdt! Henk gaat naar de ger om te kijken hoe het met Bold gaat. Boogie vertelt dat we, als we dat leuk vinden, welkom zijn bij een ger om te kijken hoe ze daar wodka maken. Dit is erg interessant. De schapenmelk laten ze gisten waarna het een bepaald percentage alcohol bevat. De melk wordt vervolgens verhit, waarbij de alcohol verdampt wat weer wordt opgevangen op een pan die er boven hangt. We krijgen ook wodka aangeboden, een koude kop en een hete kop. Het smaakt best goed en is behoorlijk sterk. Het is dan aan het eind van de ochtend en stijgt gauw naar het hoofd. Lichtelijk aangeschoten verlaten we de tent weer. Aangezien de zon ook nog schijnt durf ik een bad te nemen in de rivier. Het water is nog steeds erg koud.
Na de lunch gaan we lopen, tot aan het begin van het Tavan Bogd gebied. Bold gaat met de auto. Onderweg zien we een schuurtje. Als we hier binnengaan zien we stront dat ligt te drogen. Als we een naastgelegen vertrek binnengaan zien we zo’n 15 marmotten dood liggen. Toch is het verder verlaten. We lopen door een gebied met kamelen en rotspartijenen komen uiteindelijk bij een rivier die the “White River” wordt genoemd. Het water oogt wit van kleur en dat zal volgens Boogie wel te maken hebben met de rotsen waar het door heen stroomt. We hebben zo’n 15 km gelopen als we de auto’s zien. Het is toch nog even lastig aangezien we een rivier over moeten, die net te breed is. Uiteindelijk blijkt het het handigst om de schoenen even uit te doen en te waden.
’s Avonds vertelt Bold over het Tavan Bogd gebied dat we in gaan trekken. De volgende dag zullen we eerst met de auto’s een rivier door moeten. Deze rivier zal diep zijn en we zullen vroeg op moeten, aangezien het water ’s ochtends laag staat. Enkele dagen terug was een jeep door het water meegesleurd en 3 keer over de kop geslagen, total loss. Hij vertelt over de berg die we zullen gaan beklimmen. Bold zal de volgende dag niet meegaan, evanals kokkin Sarah, die zwanger is en de chauffeurs. We zullen gaan lopen met Boogie, Daima, Djakar (een lokale man die het gebied goed kent) en Otjir, zijn zoon.
Alex mist dit verhaal, want die ligt er vroeg in vanavond...
Zondag 25 augustus
Deze dag staan we vroeg op, want de rivercrossing met de auto’s belooft een pittige te worden. Achteraf lijkt het allemaal wel een beetje mee te vallen. Als we aan de overkant zijn ontmoeten we Djakar, onze gids en eigenaar van de kamelen waar onze bagage op zal gaan. We lopen naar een paar gers. In een van deze gers woont Djakar. Het laden van de bagage op de kamelen kost enige tijd. In die tijd kijken we bij een man die een schaap aan het slachten is. De kinderen bij de ger gaan weer graag op de foto. Ook worden we weer uitgenodigd in een ger.
Uiteindelijk zijn de kamelen beladen en gaan we lopen. Djaker en Otjir voorop, dan de kamelen dan wij. Bold is niet mee, maar als hij zich morgen goed voelt komt ie misschien alsnog. Daarentegen zijn Daimaa, Boogie en Nansaa wel aanwezig. De toch is zo ongeveer 15 kilometer. Onderweg betrekt de lucht en worden de regenjassen tevoorschijn gehaald. Als we aankomen is het weer even wat beter. Er staat een ger en er is een heus toilet (lees schuttinkje met gat in de grond). We zien de berg die we morgen of overmorgen zullen gaan beklimmen. Hij ziet er niet zo moeilijk uit. Het is haast niet voor te stellen dat Bold hier 3 uur over had gedaan, hij is toch een behoorlijk snelle klimmer.
Als we de tenten opzetten waait het behoorlijk. We plaatsen wat stenen naast de tent tegen de harde wind.
Als we hiermee klaar zijn betrekt de lucht en begint het weer te regen. Die avond blijft het nat en vochtig.
Maandag 26 augustus
Deze nacht heeft het voortdurend hard gewaaid, geregend en geijzeld. Om 7 uur was het -2 graden in de voortent. De ger lijkt de harde wind
Aangezien het de hele morgen regent doden we de tijd met boerenbridge.
’s Middags is het even wat beter weer en gaan we de gletcher op. Het is dan zelfs zo zonnig dat sommigen er achter komen dat een zonnebril toch wel erg handig was geweest, ze gaan terug om die te halen, maar zullen zich niet meer op het ijs begeven.
De zon schijnt fel en de wandeling op de gletcher is spectaculaire ervaring. Djakar en Otjir binden soms de mongoolse sjaals om de middel van iemand, zodat deze enigszins veilig in een gletcherspleet kan kijken.
Uiteindelijk verlaten we de gletcher weer en komt er een donkere lucht aan.
Met Henk neem ik toch nog even de tijd om bloemen te fotograferen. Al spoedig regent het weer behoorlijk en rest ons slechts kaarten en wodka drinken...
Dinsdag 27 augustus
Deze nacht was het rustig, maar erg koud. Om 3 uur ’s nachts toch maar eens een t-shirt aangedaan. Daarna was het weer behaaglijk in de slaapzak. Het waaide niet hard en het ijzelde ook niet. Als we wakker worden om 7 uur vriest het 6 graden in de voortent. Gelukkig schijnt de zon, maar waait het toch redelijk. Henk is aan het overleggen of we de berg op zullen gaan. Aangezien we niet wakker worden geroepen lijkt het er op alsof het niet door gaat. Als ik de grote tent in kom blijken velen het heel erg koud gehad te hebben. De berg beklimmen zit er niet in aangezien er sneeuw is gevallen, over de ijzel heen...
Aangezien velen een erg koude nacht gehad hebben vraagt Henk of we nog een nacht hier zullen blijven of dat we weer terug zullen gaan naar de auto’s. De meesten willen niet blijven. Vanmiddag zullen we terugkeren. Zelf vind ik dat toch wel jammer! Koop ik eens een goede slaapzak, krijg je dit...
De mensen die gisteren niet de gletscher op waren gegaan gaan nu. Harjan, Alex en ik klimmen de andere kant op en krijgen een mooi uitzicht over de bergen. Het is nu helemaal niet koud meer en de wind is gaan liggen. Enigszins teleurgesteld dat we niet hebben geklommen gaan we weer naar beneden. De gletschertocht was mooi geweest, maar de waterkuiltjes waren moeilijk te zien. Velen haalden hier een natte voet. Na het eten wordt het tentenkamp opgebroken en keren we terug. Harjan en Yvonne gaan met de kamelen mee en nemen de korte route. De rest gaat terug over de bergkam.
Bij het beklimmen van de bergkam liggen vele losse stenen. Martine en Tom haken af. Helaas voor Boogie, die moet met hun mee. De rest klimt door.
Op gegeven moment zien Henk en ik een grote vogel, waarbij Henk er van overtuigd is dat we te maken hebben met een lammergier. Het beest fotograferen lukt net niet...
Op gegeven moment zijn we weer beneden, zien we de tenten liggen en lopen erheen.
Het blijkt redelijk goed te gaan met Bold...
In de ger krijgen we deze keer ingewanden aangeboden. De lever smaakt erg lekker, maar de bloedworst wat minder.
Woensdag 28 augustus
Deze ochtend rijden we een stuk met de auto en houden uiteindelijk stil om te gaan wandelen. Het doel van deze wandeling is het spotten van ibexen
Deze dieren leven hoog in de bergen, dus het wordt een hele klim. En dat was het ook. Uiteindelijk zijn we boven en zien we ibexen. Hier heb je echt een verrekijker nodig. Aan een fototoestel heb je dus helemaal niets (die foto boven heb ik dus ook niet gemaakt, maar ergens van internet geplukt). Uiteindelijk lopen we door en zien we in de verte een grote hoeveelheid ibexen over de bergkam verdwijnen. We lopen door en krijgen uiteindelijk een stijle afdaling die het beste glijdend af te leggen is.
Als we uiteindelijk beneden zijn zien we vele hierogliefen. Volgens de gids zijn deze tussen de 35 jaar en de 100.000 jaar oud. Tja, zo kan ik ze ook verzinnen. Later hoorden we dat de hierogliefen (er zijn er zo’n 75.000 aangetroffen tussen de 14.000 en 16.000 jaar oud zijn en voorkomen op een strok van 20 kilometer bij 400 meter.
Als we bij de auto’s terugkeren zien we in de bergen een stuk of 60 ibexen voorbijtrekken. Aha, we hadden dus helemaal niet die berg op gehoeven, mooi is dat...
Eerst dachten we dat we nog grotere hierogliefen zouden zien, maar dat blijkt niet waar te zijn.
We rijden door naar het plaatsje Tsengel waar we kamperen in mooi gras aan de rand van de rivier.
Henk gaat het dorp in met de crew om inkopen te doen. Die avond wordt eten gemaakt op de traditionele manier: vlees wordt in stukken gesneden en er wordt een vuur gemaakt waar hete stenen in worden gelegd. Deze stenen en het vlees en aardappelen worden in een melkbus gestopt, waarna het deksel er op gaat. Het eten wordt zo een half uur lang gesmoord, waarna het gaar en klaar is om te eten.
Het smaakt prima, maar is niet zo heel veel.
’s Avonds vertelt Bold dat we de volgende ochtend erg vroeg (half 6) op moeten, want we moeten proberen het vliegtuig te halen dat 17:10 vanuit Olgii ons naar Ulaan Baatar zal brengen.
Donderdag 29 augustus
Deze ochtend vraagt Henk ons bij het opstaan om bagage die we toch niet meer echt nodig hebben uit te sorteren in een vuilniszak zodat deze niet met het vliegtuig mee hoeft, maar met een auto mee kan (als wij vliegen vertrekken Daimaa en zijn vader met een auto vanuit Olgii naar Ulaan Baatar).
We moeten proberen het gewicht van de hoofdbagage te beperken tot zo’n 10 kilo.
We hebben deze ochtend een lastige rivercrossing te gaan.
Als we klaar zijn blijkt de crew het een stuk rustiger aan te doen. We wachten totdat zij ook klaar zijn. Als we uiteindelijk rijden komen we bij de rivier. Die ziet er aardig diep uit. Een mongool loodst ons door het water. Het blijkt eenvoudiger ik dacht. Ik vertel dit tegen Harjan. Harjan lacht en zegt dat dit nog maar het begin is, we hebben nog twee crossings te gaan!
De tweede crossing gaan wij niet voorop. Op gegeven moment zit het busje van Harjan en Yvonne voor ons muurvast en ze zitten heel erg diep.
Toch gaat onze auto ook van start. De chauffeur van de auto staat heftig te gebaren dat we de auto links moeten passeren. Onze chauffeur denkt echter dat rechts passeren handiger is en in mum van tijd staan we keurig geparkeerd naast het voorste busje, ook muurvast!!. Beide busjes kunnen niet meer voor of achteruit en we staan diep. Langzaam komt er water de bus binnen. Hmmm...
Elke poging van de chauffeurs mislukt. Uiteindelijk koppelt de jeep, die als laatste moet komen de aanhangwagen af en parkeert in het water voor ons. Er wordt een trekkabel bevestig met het busje naast ons, maar die breekt gelijk. Daarna verlaat de jeep het water weer en gaat het dorp in om hulp te halen. Intussen stijgt het water in de busjes. De voeten kunnen dan al lang niet meer op de grond. Op gegeven moment komt de jeep terug in het gezelschap van een enorme vrachtauto. Wat lokalen gaan op de kant zitten om het spektakel te volgen.
Als de stevigere trekkabel bevestigd is wordt het busje naast ons spoedig op het droge getrokken. Daarna is onze bus aan de beurt. Dat blijkt ook geen probleem te zijn. De jeep is toch sterker dan ik dacht.
Als we op het droge zijn blijkt de bagage behoorlijk nat te zijn. Sterker nog, de hele handel is zeiknat. We kunnen de rugzakken weer uitpakken en dingen uit gaan wringen aangezien de bagage van 10 kilo nu 20 kilo is geworden.
Als we de bagage weer zo’n beetje hebben ingepakt en weer ingeladen gaan we verder. Na de laatste rivercrossing blijkt het andere busje niet meer verder te kunnen. De versnellingsbak heeft het helemaal begeven. Bovendien zitten de leidingen vol met water. We kunnen niets anders doen dan wachten..
Als het voeruig op gegeven moment weer aan de praat is is het 2 uren later. We beginnen er serieus aan te twijfelen of we dat vliegtuig wel ooit zullen gaan halen.
Na een paar uur rijden slaan we af om een turkse grafsteen te gaan bekijken. Dit kan ik moeilijk begrijpen aangezien we haast hebben om het vliegtuig te halen.
De steen is erg mooi, maar na zo’n 10 minuten gaan we toch echt verder.
Na een poos rijden staat het busje voor ons stil. Het blijkt dat het geen benzine meer heeft. Wonder boven wonder is het nog slechts een paar honderd meter naar de eerstvolgende benzinepomp. Als de beide auto’s weer zijn volgetankt willen we verder. Het blijkt echter dat het andere busje echt niet verder kan. Het enige dat we nog kunnen doen om op tijd bij het vliegtuig te komen is om de bagage over te laden en met 1 busje verder te gaan. Dat wordt gedaan en we nemen afscheid van de crew en overhandigen de fooi.
Olgii blijkt opeens vlakbij te zijn. Volgens Bold nog zo’n 27 kilometer. Ooh, maar dan moeten we het makkelijk halen. Spoedig zien we Olgii liggen. Als we de plaats binnenrijden moeten we weer langs een ontsmettingspost. Dit gaat ook vrij snel deze keer en om 14:15 zijn we bij het vliegtuig.
Binnen is het een gigantische drukte en Bold is druk op zoek naar iemand en loopt van links naar rechts, kamertje in kamertje uit. Uiteindelijk horen we hem ruzie maken. Het lijkt er op alsof we te laat zijn en niet meer mee kunnen. Het wordt steeds spannender. We zien hem uiteindelijk naar het vliegtuig lopen, maar het ziet er steeds somberder uit.
Uiteindelijk vertekt het vliegtuig al om 15:45. Als het vliegtuig weg is komt Bold naar ons toe. Het schijnt dat ze iets nieuws aan het uitproberen zijn in Mongolie: vanuit Ulaan Baatr rechtstreeks naar Olgii met minder mensen, extra benzine en zonder tussenstop. Hierdoor was het toestel er eerder en is het eerder weer vertrokken.
Omdat we niet 2 uur voor vertrek aanwezig waren zijn de kaartje doorverkocht aan andere mongolen. Helaas. Het beste dat Bold er uit had weten te slepen is een reservering voor het volgende vliegtuig, business class, twee dagen later. Oh nee!! Weer twee dagen Olgii? Dat zal toch niet. Janine is de eerste die oppert of het niet een goed idee is om dan met de auto’s over land terug te gaan. Alex voelt hier ook wel voor. Ik twijfel, de rest weet zeker dat ze over 2 dagen willen gaan vliegen, aagezien Bold zegt dat het absoluut zeker is dat we dan zullen gaan vliegen.
We rijden Olgii in en gaan naar het hotel en drinken een biertje. Als we naar de hotelkamer gaan moeten we de bagage uitpakken om te laten drogen. Ik heb dan besloten maar niet met de auto te gaan omdat het niet echt zeker is of we wel op tijd in Ulaan baatar zullen zijn. Even later komt Alex binnen. Hij vertelt dat hij voor zich zelf had uitgemaakt met de auto te gaan, totdat Bold had gezegd dat hij dan ook met de auto mee zou gaan. Dit werd Alex teveel. Bold had namelijk toch echt nog wel last van zijn wonden. Iedereen dus met het vliegtuig...
Saraah en Nanzaa koken die avond voor ons in de keuken van het restaurant. Na het eten gaan we nog ergens wat drinken. Maar eerst nog via het telecom-gebouw waar Harjan nog even wil bellen. Uiteindelijk lopen we verder, op zoek naar een cafeetje. Vaak zien we huisjes met lichten knipperen. In de overtuiging dat hier iets disco-achtigs aan de hand moet zijn lopen we er op af en dan blijkt het toch weer een winkel te zijn.
Uiteindelijk haken de meesten af en lopen Janine en ik alleen nog verder. In de verte zien we iets knipperen dat absoluut een disco moet zijn.
Als we er heen lopen komen we uit in een donkerte die zijn weerga niet kent. Het moet een soort industriegebied zijn hier. Toch zetten we door en komen bij de knipperende lichten uit. In het donker zien we dat we eerst nog een hek door moeten een een pad op naar een gebouw. Weinig verlichting. In het donker lopen we naar de deur en het ziet er nog steeds verlaten uit. Als we twijfelen of we door zullen gaan zien we toch iets bewegen, een persoon! We gaan naar binnen, waar het ook weer helemaal donker is. Dan, opeens gaat het licht aan, komt er iemand aangelopen en wordt muziek aangezet. Het is inderdaad een soort cafe, maar er is helemaal niemand, op de eigenaar na. We overleggen even wat we gaan doen en verlaten de tent en lopen terug naar een cafeetje naast het hotel. We zitten nog maar net of een mongool komt bij ons zitten. Hij zit ook in het hotel en wil duidelijk een gesprek beginnen. Het lijkt net alsof hij zeggen wil dat ie edele metalen zoekt in het Tavan Bogd gebied. De man is vrij opdringerig, maar gelukkig komen Micha, Nansaa en Saraah binnen. Ze komen bij ons zitten, maar zijn ook niet echt van de man gediend. Op gegeven moment drinken we vlug onze wodka op en gaan weg naar het hotel. Micha, Nansaa en Saraah gaan ook weg, naar de disco.
Vrijdag 30 augustus
Deze dag zitten we dus weer in Olgii. De jongen achter de bar van het hotel weet iemand die met eagles jaagt, maar helaas ligt dit gebied niet een een MKZ-verdacht gebied. We kunnen hier dan niet heen, maar gelukkig heeft hij een vriend die nog een ander adresje weet. Deze jongen gaat met ons mee en we rijden in de richting waar we gisteren vandaan gekomen waren. Als we in een dorpje aankomen stapt er een gezin in. De vrouw is net bevallen en komt met haar kindje uit het ziekenhuis. We geven een lift. Uiteindelijk komen we bij de famile waar de man met de eagle woont. We zijn zeer welkom en hij vertelt van alles over zijn sport(?) hobby(?) werk(?).
Het trainen van een arend wordt op jonge leeftijd(van de arend) gedaan. De arend wordt hongerig gemaakt voordat er gejaagd moet worden. Jagen wordt met 2 mensen gedaan: 1 om de arend los te laten, de ander om vossen en marmotten op te jagen. Als er prooien zichtbaar zijn in het veld haalt de eaglehunter het kapje van de ogen van de arend, zodat deze ook de prooi kan zien.
Op gegeven momen gaan we naar buiten. De man klim op zijn paard met de arend op de arm en poseert voor ons. Het is een mooi gezicht. Hij haalt zelfs even het kapje van de ogen van de arend.
Zeer voldaan nemen we afscheid. Onze auto moet nog even naar een andere ger om het gezin, dat met ons meegelift was af te zetten. Hier zien we een valk op een stok zitten. Hij is ook met zijn pootje vastgebonden. Het is duidelijk dat hier met de valk gejaagd wordt. Uiteindelijk rijden we terug naar Olgii.
Om 16:15 zijn we terug
Alex zegt dat ie even langs het politiebureau wil om aangifte te doen van het verlies van zijn zonnebril (die was hij op de pas verloren). Ik blijf zolang op de hotelkamer zitten en schrijf in mijn dagboek met een biertje en wat wodka. De fles waar ik nu mee bezig ben heeft een mooi etiket. Alex blijft lang weg en de fles raakt steeds leger. Als hij er uiteindelijk is gaan we naar de bar naast het hotel en drinken wat wodka. Uiteindelijk heb ik toch aardig wat gedronken en een potje boerenbridge voor het eten sla ik af. Beter even wat slapen. Als we even later gaan eten en ik weer wakker wordt heb ik niet echt trek, door de drank...hmm Deze avond eet ik bar weinig, zodat de crew (zij zaten deze avond bij ons aan tafel) extra te eten heeft. Na het eten ben ik weer volledig van de partij voor een toegift boerenbridge.
Zaterdag 31 augustus
De volgende ochtend vertrekken we opnieuw naar het vliegveld, deze keer zijn we de eersten zo ongeveer. Het gaat allemaal perfect. Uiteindelijk lopen we naar het vliegtuig, maar moeten eerst nog door een tentje ter MKZ-ontsmetting. Ik hoor voor me roepen, niet stilstaan en doorlopen. Dat doen we dan ook maar. In de tent is een akelige sproeidamp die prikt in de ogen. Uiteindelijke vliegen we. Op de tussenstop komen we allemaal bessenverkopers tegen. Het is 20:30 als we in UB aankomen. De vrouw van Bold heeft het restaurant geregeld en de culturele voorstellingen. Zij heeft er ook voor gezorgd dat er nog wat souvenir-winkeltjes openbleven voor ons. En ze heeft een cd’s gekocht van Zakaan Sam (een mongools bandje dat popmuziek en mongoolse keelzang weet te combineren), twee riemen en twee kaarten.
Het eerste dat we doen is langs de souvenirswinkels. Er wordt het een en ander gekocht, waarna we koers zetten naar het restaurant. Dit is een hele grote en luxe ger. Het is intussen al laat en er zijn geen andere eters, en dat maakt een wat ongezellige indruk. Op gegeven moment is er dan de culturele voorstelling en uiteindelijk is daar de allomgeprezen mongoolse keelzang. Een slangemens kronkelt zich in griezelige bochten.
Na het eten kopen we nog een paar cd’s en gaan naar het hotel. Het is dan al 01:00
Zondag 1 september
Deze ochtend gaan we naar het vliegveld. Ik mag de afscheidsspeech voor Bold doen. De vlucht verloopt goed en na zo’n 6 uur maken we een tussenstop in Moskou. Hier koop ik de nieuwe cd van deep Forest die ik bijna bij de security check vergeet. We zijn op tijd in Berlijn, waar we nog zo’n 3 uur moeten wachten. Uiteindelijk nog een uurtje vliegen naar Amsterdam en we zijn weer thuis. Tegen 7 uur ben ik thuis en het is nog licht.