Reisverslag Zijderoute: di 7 juli tm di 5 augustus 2008 (deel 2)
Zaterdag 19 juli (Aksu National Park -> Bishkek (Kirchizië))
Vandaag verlaten we Kazachstan al weer, het was een kort verblijf, maar we hebben een mooi natuurpark gezien.
Geen beren, die zitten toch niet in het gebied dat wij bezocht hebben.
Als we de grens met Kirchizië overtrekken valt op dat het er in Kirchizië allemaal erg gemoedelijk aan toe gaat. De grensovergang is niet streng en de mensen zijn vriendelijk.
’s Avonds komen we aan in de stad Bishkek. Vanuit ons hoten lopen we de stad in.
Bishkek is een grote stad met moderne warenhuizen. Bij een parkje, vlakbij de warenhuizen eten we wat. Het valt op dat als vrouwen een biertje bestellen ze altijd een rietje in hun glas krijgen. Volgens ons wordt je juist met een rietje sneller dronken, nou ja, wij hebben deze gewoonte niet verzonnen.
Na het eten gaan we nog even over de kermis. Wat proberen de geweren in een schiettent, stappen in een reuzenrad voor een uitzicht over Bishkek en kijken vol vermaak naar de verschillende karaokestandjes die her en der in het park (waar de kermis is) te vinden zijn.
We wilden nog even het standbeeld van Lenin bezoeken en vinden die uiteindelijk ook.
Het is echter al erg donkervoor nog een goeie foto.
Zondag 20 juli (Bishkek -> Kochkor)
De rit van Bishkek naar het kleine dorpje Kochkor is niet lang. Daar zullen we gaan overnachten in een eenvoudige homestay. Onderweg maken we een stop bij een groot meer, waar we kunnen gaan zwemmen. Als we er aankomen blijken we niet de enige zwemmers. Het is een heus strand, waar gezinnen zich met strandlakens gevestigd hebben. Het is zondag, het is vakantie en het is zonnig weer, alhoewel het even verderop in de bergen rommelt met dreigende wolken.
Het is een gezellige plek om te zwemmen en iedereen ziet er vrolijk uit. Als we een plekje gevonden hebben gaan een aantal van ons zwemmen. Deze kans wil ik ook niet voorbij laten gaan, en even later ga ik richting strand.
Het eerste stuk door het water is niet lekker lopen, want er liggen vele kiezels in het water.
Een roeibootje met 4 jongens komt dichterbij en ze gebaren naar me om in de boot te komen. Dat lijkt me op zich niet verkeerd en ik spring aan boord.
De jongens stellen zich voor en een nonconversatie begint, waar kom je vandaan, hoe heet je etc… Een conversatie tussen russen en nederlanders die elkaars taal niet spreken is nooit ver gekomen in deze vakantie, en ook hier niet. Ik krijg een glas wodka aangeboden, die ik in een keer op behoor te drinken. Hoe laat is het eigenlijk, ik kijk op mn horloge: 11:00, nou ja, wat maakt het ook uit. Gelijk krijg ik een fles water om te blussen…wel grappig, intussen varen we verder het meer op naar een plek waar het goed zwemmen is.
Ik neem weer afscheid van de 4 jongens en geef ze allemaal een hand. Als ik het water in wil springen gebaart één van de jongens nog naar mn horloge. Bedankt hoor, is niet erg, hij is waterdicht.
Als ik terug ben van het zwemmen is er een lunch die goed smaakt.
We kijken intussen vol vermaak naar alle badgasten. Een man die zich van top tot teen met modder in heeft katen smeren heeft veel plezier. Het zal goed voor de huid zijn…Hij merkt mij op en gaat voor me poseren.
Met modder ingesmeerd, goed voor de gezondheid
Dan komt donkere lucht dichter bij en begint het te regenen. We hadden langer willen blijven, maar kiezen nu dus echt voor de bus en rijden door.
Het regent hard, een wolkbreuk, met stevige onweer.
Eerder dan gepland, om half 3, komen we aan in het dorpje Kochkor, dat, doordat het op 1700 meter hoogte ligt, een aangenaam klimaat heeft.
We trekken direct het dorp in en genieten van de dorpssfeer. Hoewel het zondag is zijn er mannen druk aan het werk. Enkelen zijn bezig met het fijnmalen van zand, andere met het dichtmetselen van een muurtje van een huis.
Het is een aardige wandeling naar het centrum van het dorpje. De daarop volgende wandeling naar een begraafplaats even buiten het dorp is eveneens nog een pittig stuk lopen langs de weg, maar er is genoeg te zien. De begraafplaats is de moeite waard. Als we terug zijn in het centrum van het dorp drinken we een biertje en gaan met een taxi terug naar onze homestay.
Handelarenl in Kochkor (Kirchizië)
’s Avonds laat bij het slapen gaan springt een klein poesje de kamer slaapkamer in. Het is echt een schitterend beestje om te zien, maar ik krijg hem niet de kamer uit. Het poesje vindt het blijkbaar leuk om verstoppertje met mij te spelen. Als ik het uiteindelijk op geef heeft het katje ook de grap er af en loopt vanzelf naar buiten.
Maandag 21 juli (Kochkor -> Song Kul meer)
Vandaag verlaten we de homestay en gaan de natuur in. Voor de homestays staan twee kleine omgebouwde trucks klaar. Ze zien er niet al te groot uit. De bagage gaat in de ene. De andere is voor ons.
We trekken door de bergen en komen onderweg een eenzame fietser tegen.. Bij een pauze spreken we de man even. Hij is een duitser en is vanuit Oostenrijk onderweg naar Tadzikistan. Het lijkt me erg eenzaam om zo lang alleen op een fiets te zitten…
Bij de lunchplek beklim ik met Herman een klein topje in de buurt. Als we weer beneden komen komen we drie jongetjes op ezeltjes tegen. Bij de lunchplek is er vis bij het brood, die erg goed smaakt.
Na de lunch gaan we verder en uiteindelijk komen we bij het yurtenkamp aan, vlakbij het Song Kul meer.
Als we er aankomen is het zonnig hoewel er in de verte een donkere lucht aan lijkt te komen.
Donkere lucht bij het Songkul meer (Kirchizië)
Met Berry loop ik richting het water, waarbij we een grote kudde schapen passeren. Het is een erg mooie omgeving hier, met mooie bergen aan de overkant van het meer. In de bergen zien we wat sneeuwplekken. Het Song Kul meer ligt op 2900 meter, dit is erg hoog, en het zal vannacht ook ongetwijfeld koud gaan worden.
Tijdens het avondeten stelt de kirchisische kookploeg zich, het zijn stuk voor stuk vriendelijke mensen. Voor iedereen van de groep hebben ze een stel slippers met daarop de naam ingeborduurd. Ook staat Anke in de schijnwerpers aangezien ze jarig is.
Tot even voor 10 uur ’s avonds spelen we take five, daarna gaat het licht uit in het kamp en gaan we op zoek naar onze bedden in onze yurt.
De yurts zijn behaaglijk, het is er niet heel koud, hoewel het bed wel minder hard had gemogen. Desondanks slaap ik uitstekend.
Dinsdag 22 juli (Song Kul meer -> Kampeerplek1)
’s Morgens na de lunch mogen we gaan wandelen terwijl de keukenploeg de laatste opruimwerkzaamheden doet. Ze zullen ons achterop komen rijden om ons op te pikken. De wandeling is best mooi, en we komen enkele yurts tegen die een mooi beeld geven van het “plattelandsleven”. In de winter zie je deze nomaden hier waarschijnlijk niet meer, ze zijn dan door de kou naar lagere gebieden uitgeweken.
Nomaden kinderen in Kirchizië
De tocht naar onze eerste kampeerplek voert over een hoge pas, van zo’n 3200 meter.
Om 12:00 zijn we al bij de nieuwe kampeerplek en kunnen we onze tentje op gaan zetten.
De blikjes met frisdrank en cola worden in de rivier gelegd om af te koelen. Het gooien van bierblikjes in de rivier is geen goed idee, aangezien de blikjes flinterdun zijn en bij het minste of geringste tikje openspuiten. Dat blijkt hier maar weer eens.
’s Middags bedwing ik een topje vlak bij de kampeerplek. Het is een lekkere wandeling en ondanks de dreigende regen blijft het zonnig en droog.
’s Avonds eten we iets wat lijkt op vlees, maar toch een sojaproduct is. Vegetarisch, zoals we dat in Nederland ook kennen (corn of des).
’s Avonds spelen we een paar spelletjes 2 voor twaalf en iedereen is weer vroeg in de tent.
Voor 22:00 (!), er zijn dan redelijk wat sterren zichtbaar.
Woensdag 23 juli (Kampeerplek1 -> Tash Rabat Karavan Serai)
Deze ochtend kunnen we weer een stuk lopen voordat we door de truck worden opgepikt.
We zien een paar mooie lemen gebouwtje, die niet af lijken. Achteraf blijken dit graven te zijn.
Als we even later worden opgepikt door de truck rijden we een stukje en bezoeken vervolgens een mausoleum van een belangrijk persoon die vroeger dit gebied heeft kunnen verdedigen tegen de chinezen.
Hierna gaan we gauw verder, want we hebben een lange weg te gaan.
Aan het einde van de morgen gaat onze truck stuk, maar enigszins improvisorisch weten de chauffeurs deze weer te maken, Natasja offert hier een grote hoeveelheid tape voor op.
In het stadje Naryn kunnen we weer wat boodschappen doen en even lopen over de markt.
Met de auto van Amsterdam naar Beijing
We komen een grote groep nederlanders tegen van het avontuur www.amsterdambeijing.com . Zij zijn onderweg naar China en zullen net als wij ook een stop maken in Hami voor de zonsverduistering.
30 km buiten Naryn krijgen we weer pech met de truck, het is weer het zelfde euvel. Deze keer lijkt het niet meer te repareren. De wagen met keukenspullen, en hoofdbagage gaat door naar Tasj Rabat om daar al aan het avondeten te werken.
Pech onderweg in Kirchizië
Na een half uur gaan Ulan (onze kirchisische gids), en Ingrid terug naar Naryn om vervangend vervoer te regelen. Zo’n 3 uur later komen ze terug met twee busjes. We hevelen alle bagage over er rijden met een behoorlijke vertraging door. Naast het regelen van vervangend vervoer heeft Ingrid ook de permits over moeten laten zetten: voor elke auto waarin je rijd moet apart permissie aangevraagd worden. In de paar uren van aanwezigheid is deze administratie ook allemaal geregeld
We kunnen dus door, en zullen onze tenten opzetten op de Tash Rabat karavanserai, vlakbij de chineze grens.
In de tijd van de koude oorlog was hier de grens tot waar de lokale bevolking mocht komen. Deze grens heette het bamboe-gordijn en bood een hermetisch afgesloten grensovergang tussen China en de sovjetunie. Dit was een belangrijk punt op de zijderoute vroeger. De Tah Rabat karavanserai stamt uit de 10e eeuw en bood lange tijd beschutting tegen sneeuwstormen en bandieten.
Als we op de Tasj Rabat Karavanserai aankomen is het reeds 22:00. Laat dus, maar onze tentjes zijn al opgezet. Ook is het eten al klaar. We hoeven dus niet veel meer te doen.
Na het eten vermaken we ons wel weer met wat spelletjes, en als het hard begint te regenen wachten we toch maar even voordat we naar onze tenten gaan. Om 1:00 slapen we, best laat voor wat we de laatste dagen gewend zijn.
Donderdag 24 juli (Tash Rabat Karavan Serai)
Vandaag gaan we paardrijden. Na het ontbijt zien we al een aantal paarden klaar staan. Het zijn niet al te grote paarden zo te zien. We gaan met zn tienen dus zijn er tien paarden nodig.
Als we eenmaal op het paard zitten lijkt het allemaal best mee te vallen.
Na een paar instructies over hoe we het paard signalen moeten geven gaan we op pad.
Paardrijden in Kirchizië
Mijn paard is niet al te wild. We trekken door de vallei, langs de route die de karavaans vroeger gingen over de zijderoute. Deze valei voert naar de grens met China. Het is indrukwekkend hoe een paard zijn weg wet te vinden door de rivier over al die losliggende keien.
We zijn nog niet lang onderweg of het begint stevig te regenen en te hagelen, hebben wij weer!
Achter mij is wat rumour: Het paard van Natasja heeft geen zin. Die wil voortdurend terug naar huis. Op gegeven moment gaat ie steil de helling op. De kirchisische jongen die ons begeleid heeft er een harde dobber aan.
Als op gegeven moment Natasja met paard en al van de heuvel af lijkt te kieperen komt hij in actie, springt van zijn paard en weet een akelige val te voorkomen.
Het paard van de man is nu weg. We lopen verder door de valei, waarbij de jongen naast het paard van Natasja blijft lopen. De regen houdt gelukkig snel weer op, heel nat zijn we niet geworden, en het blijft droog voor de rest van de (2 uur durende) tocht.
Als we terug zijn is het 1:00 en is het eten klaar.
’s Middags doen we niet veel: het is interessant om te zien hoe de mensen van de camping een yurt in elkaar zetten. Deze yurt komt van een paar kilometer verderop, waar ze de yurt blijkbaar even niet nodig hebben. De tent wordt hier op de camping opgezet omdat er een grote groep toeristen zal gaan arriveren vandaag.
Het is leuk om te volgen hoe het opzetten in zijn werk gaat.
Het opzetten van een yurt in Kirchizië
’s Middags brengen we een bezoek aan de karavan serai, een ruine waar in de 16e eeuw de karavaans overnachten en waren handelden.
Het gebouw bevat vele donkere kamers, en er gaan geruchten dat het ook ooit zou kunnen hebben gefunctioneerd als een gevangenis.
Terug naar de tenten zien we twee kirchizische meisjes die handgemaakte spullen verkopen. Een bijzonder fijn gebreid truitje vind ik de moeite waard en koop die voor Fabianne, mijn vriendin.
Souvenirverkoopsters
Laat slapen doen we deze avond niet, want morgen moeten we heel vroeg op. Het is dan namelijk erg belangrijk om op tijd bij de grens met China te zijn.
Vrijdag 25 juli (Tasj Rabat Karavan Serai -> Kashgar)
Om 9:00 gaat de grens van Kirchizië met China open. Vele groepen en bussen worden er verwacht, en om de wachttijd niet al te lang te laten zijn gaan we proberen er als eerste te zijn. Dit betekent natuurlijk: vroeg op, om half zeven rijden we.
Om 8:00, nog voor de grens hebben we een eerste checkpoint, waarbij iedereen de paspoorten moet laten zien.
Keurig om 9:00 zijn we bij de grens, en er zijn niet al te veel bussen voor ons. De grote sliert vrachtwagens heeft een aparte grensdoorgang, en een aparte rijstrook. Gelukkig, want er staan er nogal wat.
Na de douane- en formulierformaliteiten rijden we redelijk snel door, zo’n 7 km door een niemandsland van Kirchizië. Hierna komen we bij een bagagecheck, waarbij alle bagage door de x-ray moet, ook grote bagage. Als op de radar een boek wordt gedetecteerd is de kans groot dat de bagage open moet, want op de inhoud van boeken wordt streng gecontroleerd: wordt er geen propagandamateriaal China binnengebracht?
Na de controle moeten we wachten op de bus die ons naar Kashgar gaat brengen, dit duurt even.
Als de bus er is laden we alle bagage in en vertrekken, eerst voor een tocht door chinees niemandsland van zo’n 100 kilometer. Ook hier komen we nog enkele checkpoints tegen. Door de olympische spelen zijn de chinezen duidelijk erg zenuwachtig geworden.
Bij de chinese grens moeten we weer even wachten op de groep voor ons, maar kunnen dan uiteindelijk ook door de controle. Wederom wordt alle bagage gecontroleerd en moet er veel hoofdbagage opengemaakt worden. Op menig fototoestel worden honderden foto’s bekeken. Je zal maar wat bij de grens hebben gefotografeerd!!
Uiteindelijk zijn we de chinese grens door, het is dan 17:00 en rijden door naar Kashgar.
De bussen van koning Aap en Djoser achter ons mogen dezelfde strenge controles nog doorstaan J
We zijn nu in de provincie Xingjan, het is een provincie waar veel oeigoerse moslims leven. Net als Tibet streeft deze provincie onafankelijkheid na. Die wordt door China de kop in gedrukt. Allerlei rare maatregelen hebben de chinezen hier ingesteld: zo was het lange tijd verplicht dat in een supermark minimaal 2 oeigoeren werkten, tot kort geleden is deze maatregel aangepast en werken er alleen nog maar chinezen. Ook horen we van Ingrid dat oeigoeren 3 keer zoveel belasting moeten betalen als chinezen. De reden hiervan ontgaat mij.
Als we in Kashgar aankomen is het al redelijk laat.
Kashgar, van oudsher een kruispunt van vier van de belangrijkste takken van de zijderoute, kent oeigoerse restaurantjes en chineses restaurantje. De eerste kenmerken zich door naast chinese tekens ook arabische tekens boven de zaak te hebben. Bovendien worden ze gerund door oeigoerse moslims, dus is alcohol vaak afwezig. We gaan met een klein clubje mensen eten bij een Chinees restaurant. De pekingeend die we bestellen wordt keurig aan de tafel in fijne plakjes gesneden.
Alle gerechten worden geplaatst op een grote rond glazen, draaibare schijf, waar iedereen wat van af kan nemen. Het smaak erg goed.
Een chinees restaurant in Kashgar(China)
Na het eten lopen Berry en ik nog een klein straatje om, naar een plek waar ik (eindelijk) kan pinnen.
Er schijnen veel meer Banks of china te zijn, zodat ik op gegeven het plattegrondje even niet meer begrijp.
Voor een paar dubbeltje zet een taxi ons weer bij het hotel af.
Zaterdag 26 juli (Kashgar (China))
’s Morgens om half negen lijken we de eerste bij het ontbijt. Geen citytour deze keer, we gaan gewoon op eigen gelegenheid de stad in.
Het is leuk om te zien hoe zoveel verschillende etnische bevolkingsgroepen vreedzaam naast elkaar weet te leven. Het biedt ook grappig straatbeeld van oeigoerse, volledig bedekte, vrouwen, naast moderne chinese types op brommertjes. Die brommertjes rijden overigens muisstil door de stad, dus je moet je ogen goed open houden. De brommertjes rijden namelijk op elektriciteit. Waarom hebben wij dat niet!
Straatbeeld Kashgar
Als we de moskee in het centrum van de stad hebben gezien (super saai, maar wel bijzonder, want dit is China) gaan we het park in waar het lekker koel is. Mensen vermaken zich door te picknicken of door met een soort van botsbootjes tegen wat betaling in de vijver te varen.
We lunchen bij een oeigoers restaurantje, op een balkon, met een goed uitzicht over de straat.
Dat het eten erg lang op zich laat wachten is niet erg, want het is erg leuk om te kijken naar het straatbeeld. Het eten is overigens griezelig goed koop, maar smaakt prima.
Na de lunch en een siësta is het even internettijd.
’s Avonds eten we in een erg chique chinees restaurant genaamd Western Impressio. Het restaurant gaat prat op het grote aantal westerse gerechten op de menukaart. Wel jammer dat niemand hier engels spreekt, dat had het voor ons allemaal wel zo gemakkelijk gemaakt.
Op het centrale plein staat een gigantisch grote televisie waar iedereen kan kijken naar een televisieprogramma. Of het boeiend is kan ik moeilijk beoordelen. In ieder geval kijkt niet iedereen er naar: even verderop staan een aantal chinesen zich te vergapen bij viewmasters. Elke viewmaster heeft weer een andere 3D-fotoreportage. De viewmaster die ik bekijk laat schitterende beelden van Tibet zien. Enigszins verbazingwekkend is dat wel, om de Potalala (het oorspronkelijke paleis van de dalai lama), mooie gebedsvlaggetjes en kloosters op zo’n chinees plein te zien, in 3D, als volksvermaak.
In het hotel drink ik nog wat met Jan, Rineke en Ingrid. Het is middernacht als ik in bed lig.
Zondag 27 juli (Kashgar (China))
Deze ochtend gaan we vroeg op. Kashgar is beroemd om zijn zondagmarkten, en die gaan we dan ook bezoeken. Evenzo is er een erg groete dierenmarkt. Hier beginnen we. De taxichauffeur vindt het leuk om een praatje te maken, zn engels is niet al te best. Het schijnt dat je voor zo’n 5000 Yuan op de markt al een grote yak kan kopen, omgerekend is dit zo’n 500 euro. Hij vraagt vervolgens aan Berry wat die kameel moet kosten, en wijst over zn schouder. Berry denkt dat ie een kameel langs de straat gemist heeft en noemt een bedrag. De taxichauffeur moet lachen en vindt het bedrag heel redelijk voor iemand als Natasja (hij wees niet op een kameel, maar op Natasja, die op de achterbank zit). Na de hilariteit zegt ie dat zijn eigen vrouw ook te koop is…lekker wereld hier in China! Op de veemarkt is het een drukte van belang. Chinezen zien we er nauwelijks. Het zijn de oeigoeren die hier handel drijven. Het is een gezellige drukte, waarbij met handjeklap beesten worden verkocht.
Na een paar uurtjes laat Natasja zich nog even keuren door een aanwezig medisch team. Ze lijkt opgelucht.
Oeigoeren op de dierenmarkt in Kashgar (China)
Hierna trekken we naar de zondagmarkt, die zo gigantisch groot is dat we elkaar al gauw kwijtraken. Berry koopt een leuk mes als souvenir. Als we op gegeven moment de gele pet van Natasja in de verte zien vinden we elkaar toch weer. We gaan even naar het hotel voor een korte break.
’s Middags om een uur of half 4 trekken we naar de Abakaja moskee, met een mausoleum waarin een groot aantal grafkisten staan met doeken er overheen. Het is een indrukwekkend gezicht.
Graftombes bij de Abakajamoskee (China)
Hierna gaan we nog even naar het centrale plein bij de moskee en naar een supermarkt om wat inkopen te doen voor de lange treinreis die ons morgen te wachten staat..
Bij het hotel drinken we nog een biertje en trekken dan naar een goeie oeigoer voor het avondeten.
De menukaart spreek geen boekdelen en ik bestel maar wat. Wat er vervolgens op tafel komt ziet er in eerste instantie goed uit, maar blijkt bij het ontleden niets meer dan een berg schapevlees, fijngehakt als ware het slachtafval. Lekker pittig gemaakt met knoflook en pepers. Het oogt niet echt, maar het smaakt redelijk. Ik eet meer dan de helft, dan vind ik het wel best.
Bij Johns place (John’s Information Cafe eigenlijk, je vindt het op veel plaatsen in China, zelfs in Tibet, heeft een tourist-vriendelijke menukaart en is niet duur) drinken we nog wat. Omdat het vervolgens begint te onweren gaan we met de taxi naar ons hotel terug. Het was wel weer een indrukwekkende dag vandaag.
Maandag 28 juli (Kashgar -> Turpan)
Een lange treinreis staat voor de boeg. Een hele lange, 22 uur. We gaan naar Turpan, de heetste stad van China. Doordat de stad 150 meter onder zeenivo ligt is het ook nog eens de laagste stad ter wereld. Aangezien het ook in Kashgar al behoorlijk heet is houden we ons hart vast.
Als we om half 11 bij de trein komen is het al heel erg druk. Iedereen moet met de trein mee, het is dan ook een hele lange trein. Ook voor deze trein moet de bagage door de x-ray. Het mes dat Berry als souvenir in Kashgar heeft gekocht mag niet mee, veel te gevaarlijk. Het moet worden afgegeven en zal worden nagestuurd. Dat het mes niet ergens in de trein opgeborgen kan worden en aan het einde van de treinreis weer teruggegeven snappen we niet.
Deze treinreis is onze tweede deze vakantie. Net als de eerste gaat deze grotendeels door de woestijn.
De slaapcoupees zijn een stuk kleiner dan in de trein die we in Turkmenistan hadden.
We doen wat spelletjes in de trein en merken dat ’s avonds om een uur of zeven de trein stil staat. Tegen een uur of elf staan we nog steeds stil. Zou dit normaal zijn? Net na dit gedacht te hebben komt met veel geraas een trein uit tegenstelde richting langs. Direct daarna zet onze trein zich in beweging.
Een vertraging dus van 4 uur, omdat we “even” moesten wachten op de andere trein…kom daar maar eens om in Nederland.
Dinsdag 29 juli (Turpan)
Om 5:00 de volgende ochtend worden we gewekt met pianomuziek die door de coupe’s klinkt.
Berry vermaakt zich met de chinese en engelse taal, die hij samen met een drietal chinese kindertjes spreekt.
Berry en chinese kinderen in de trein van Kashgar naar Turpan (China)
Om 14:00 zijn we in Turpan, de reis heeft dus totaal 26 uur geduurd. We hebben ongeveer 1400 kilometer afgelegd.
Na een uurtje nog rijden met de bus zijn we in het hotel in Turpan.
De sleutel die we van onze hotelkamer krijgen blijkt afgebroken te zijn. Het duurt allemaal even voordat er een nieuwe geregeld is.
Na een korte rust lopen we door een gezellige straat onder druiventrossen door. Om de straten overdekt met druiventrossen is Turpan beroemd. Het maakt dat je voordurend in de schaduw loopt wat erg prettig is. Uiteindelijk komen we in wederom een John Information Cafe-variant uit waar vele toeristen zitten.
Hier is onze plek voor het avondeten.
Wandelpromenades onder druiventrossen in Turpan
Op de terugweg gaan we langs het Public Square waar het een gezellige drukte is. Op een pleintje kan je rondjes rijden in een autootje tegen betaling van een paar yuan. Overal zijn eetstandjes en terrasjes op straat. Een geweldige waterorgelshow (fonteinen met muziek) trekt veel aandacht van de mensen, er wordt veel gefotografeerd ook. Het geheel duurt zo’n 20 minuten.
Deze kleine omweg terug naar het hotel was toch nog wel zeer de moeite waard.
Woensdag 30 juli (Turpan)
Nog een dagje Turpan vandaag, wat is hier eigenlijk te zien.
40 Kilometer buiten de stad is een oude stad opgegraven. Niet een paar huizen, maar een volledige stad. Deze gaan we eerst bezoeken. Op de weg naar deze stad, die Gau Chang heet zien we het begin van de flaming mountains. Een beroemde rotsformatie die, als de zon er op een bepaalde manier op schijnt een vlamachtige uitstraling hebben. We krijgen er een indruk van, omdat de zon er toch wel op een bepaalde manier op schijnt.
Goa Chang was de hoofdstad van de Oeigoeren vanaf de 7e eeuw. Als we er aankomen zien we een heel souvenir-circus en tourniquettes om de stad in te mogen (ja, uiteraard moet je er voor betalen)
Aan het begin van de stad staan karren met ezeltjes waar toeristen zich tegen betaling kunnen laten rondrijden. We kiezen voor een wandeling en lopen door de stad. Hij is erg groot en valt tegen omdat je niet echt huizen ziet, enkele lemen muren, met soms wat bordjes met uitleg erbij. Wat wel indrukwekkend is is de omvang, het is echt zo groot als een stadje zijn kan.
Gau Chang nabij Turpan
Als we genoeg hebben van de stad trekken we naar de Bishkleck grotten. Dit zijn grotten met oude krijttekeningen en belooft erg mooi te zijn. Als we er aankomen valt het toch ook tegen. We gaan een trap af en lopen langs een rots met wat ingangen. In elke spelonk, wat eigenlijk nu meer een kamer is, is nog iets van tekeningen te zien, maar het ziet er allemaal erg gehavend uit. De meeste tekeningen zijn verplaatst naar een museum in Berlijn (!!)
Op de weg terug maken we nog een stop bij druivenvelden. We mogen even een kijkje nemen bij mensen thuis die een wijn-opslagsilo hebben. Hier liggen grote partijen druiven te rijpen. Turpan staat bekend om de druiven, en dat is hier in deze omgeving ook heel goed te zien..
Druiventeelt in Turpan
Als we terug zijn bij het hotel gaan we meteen even wat eten bij een hotelletje in de buurt. We eten kip met patat, waarbij over de patat heel veel zout lijkt te zijn gestrooid. Of niet, nee, bij een nadere inspectie blijkt het suiker te zijn (!). Patat met suiker, het is even wennen.
Hierna wandelen we even naar een stadsvijver die de 5 olympische ringen in het midden heeft staan. Ook hier wordt veel reclame gemaakt voor de komende olympische spelen. Op een bazaar drinken we nog wat thee bij een oeigoer. De man is trots op ons als gasten en wil voor de thee niets hebben. Als we weglopen komt ie nog achter ons aan met een rugzak: Berry is hem vergeten.
Bij de olympische vijver waar we ’s middags even geweest waren is het ’s avonds gezellig druk. Ook hier zijn fonteinen en is muziek. We besluiten hier buiten aan het water wat te gaan eten. Dit smaakt allemaal erg goed. Om een uur of 11 ’s avonds bel ik Fabianne in Nederland. De verbinding is helder. Gelukkig werkt Telfort hier in China goed.
Donderdag 31 juli (Turpan -> Yiwu)
Nog één dag te gaan en dan is de eclips. Vandaag staat een lange busreis op het programma. Dat de omweg voor de eclips 12 uur in de bus betekent had ik niet verwacht. Als we net onderweg zijn krijgen we te horen dat de tocht niet naar een homestay in Bay gaat. Hier zouden we de eclips gaan bekijken. De chinezen hebben één plek aangewezen. Hier moet iedereen die wil kamperen om de eclips te zien naar toe. Er zijn ook speciale toegangsbewijzen voor nodig. We zijn benieuwd.
De tocht naar Hami is niet spectaculair en gaat wederom grotendeels door de woestijn. Bij Hami stapt er een kok in in de bus. Hij heeft inkopen gedaan en zal voor ons de maaltijden verzorgen deze paar dagen.
Als we vroeg in de avond aankomen in Yiwu, de plek waar we de eclpis gaan bekijken, is het een drukte van belang.
De andere groep van Baobab, die ook voor de eclips komt, is al eerder gearriveerd en heeft ook onze tentjes meegenomen.
We horen dat we eerst naar tent 4 moeten voor de maaltijd. Dit is even schrikken voor de kok, hier hadden we niet opgerekend. Naast dat de chinezen ons deze plek, eclipscity, hadden aangewezen gaan ze nu ook het eten voor ons (en de overige mensen hier) klaarmaken.
Het eten staat klaar in de vorm van een groot buffet. Buiten is het warm, binnen in de tent is het heet. Het eten is niet erg hoog van kwaliteit, maar kan er mee door.
Na het eten gaan we even naar de tent. Als we een tromgeroffel horen kijken we verderop wat er aan de hand is. Een groepje (fransen geloof ik) houdt een kort optreden als opwarmertje. Het ziet er gezellig uit, maar het duurt niet lang.
Percussieritueel door franse toeristen bij de zonsverduistering
Even later worden we uitgenodigd voor een dansoptreden in een grote tent. Het optreden is officieel georganiseerd voor de bezoekers, door de chinezen. Het ziet er allemaal wat kitcherig uit en er zijn niet veel gasten die een kaartje kopen. Binnen ziet het er daardaar genant leeg uit…
We gaan met zn allen naar de overkant van de straat en drinken daar met zn allen een biertje. De mensen daar zien ons graag komen. Ze moeten het van vandaag en morgen hebben, daarna wordt het hele circus weer opgebroken. Inderdaad, dit hele dorp is speciaal gebouwd voor de eclipsdag van morgen. Er zijn zelfs stenen toiletgebouwtjes geplaatst. Het plekje waar we wat drinken ziet er gezellig uit, en we zitten hier een poosje en komen zo de avond goed door.
’s Avonds genieten we nog even bij de tent van een mooie sterrenhemel, het ziet er goed uit voor morgen. Als er niet veel wolken komen kan er voor wat betreft een geslaagde eclips niets misgaan hier in Yiwu.
Vrijdag 1 augustus (Yiwu)
We worden wakker onder een strakblauwe hemel. Geweldig, dat moeten we hebben. Ik ben een van de eersten en loop wat rond in de omgeving. Langs de weg bevinden zich allemaal kraampjes, om wat te drinken en souvenirstalletjes. Het ziet er leuk uit, alleen is er niet heel veel belangstelling om souvenirs te kopen. Een chinese vrouw loopt me achterop en begint een praatje. Ze wil duidelijk oefenen op haar gebrekkige engels. Ze kent aardig wat mensen die spulletjes verkopen en ze vraagt of ik ook ergens wat wil kopen. Niet veel interesse, alleen een flesje water koop ik ergens. Als ik haar vraag hoeveel toeristen er zijn afgekomen op deze plek nabij Yiwu om de eclips te zien zegt ze dat het er zo ongeveer 5000 moeten zijn.
Gezien de hoeveelheid tentjes die opgesteld staan zou dat best wel eens kunnen.
Na het ontbijt begint het grote wachten. Wat zitten, wat liggen in de schaduw en wat lezen. Regelmatig kijken we naar de lucht. Er komen meer wolken, maar ernstig ziet het er niet uit.
’s Middags gaat Ingrid met de begeleidster van de andere groep en een gids een plek uitzoeken waar we met zn allen gaan kijken. Even later komen ze enthousiast terug. Niet heel ver van de tenten vandaan is een heuveltje gevonden. Die hebben we geconfisceerd. Wel schijnt het er erg warm te zijn, dus we moeten hier wel rekening mee houden. Gauw kopen we nog even een paar parapluutjes, niet tegen de regen, maar om ons te beschermen tegen de felle zon. De parapluutjes zijn leuk. Voor 5 euro koop je er een met aan de binnenkant van de paraplu een sterrenhemel in kaart gebracht, met daarop de getrokken baan van de eclips. Een leuk souvenir ook zo.
Voorbereiding voor de zonsverduistering
17:04 wordt de totale verduistering verwacht. Een uur daarvoor begint de gedeeltelijke verduistering, dus tegen een uur of 3 trekken we die kant op en kijken naar de plek die gevonden is. Het ziet er leuk uit, op de heuvel zijn vele kiezels. Goed voor grote statieven, maar niet handig voor kleine statiefjes zoals die van mij. Een amerikaan stalt zn statief naast ons plekje en ik maak een praatje met hem. Hij is speciaal hiernaartoe gekomen met een groep amerikanen, waarbij sommige de eclips al voor de 30e keer meemaken. Voor mij is het de eerste keer, dus ik vind dit wel apart. Ook hij is enigszins bezorgd over de toenemende bewolking.
10 minuten voor de totale verduistering ziet het er zeer somber uit: de zon is achter de wolken verdwenen!! Zal je zien hoor, de hele dag heeft de zon geschenen en net nu…
4 minuten voor tijd lijkt het erop alsof de zon net op tijd achter de wolken komt, en inderdaad, 1 minuut voor tijd is ie er weer. Wat volgt is een prachtige zonsverduistering van 2 minuten, Overal is gejuich van enthousiasme, maar ook van opluchting hoorbaar. .
Totale eclips in Yiwu (China)
Mensen komen tenslotte van over de hele wereld om dit mee te maken. De planeten Mercurius en Venus (de planeten die het dichtst bij de zon staan) zijn goed zichtbaar. Het is schemerig donker geworden, en een stuk koeler dan een kwartiertje geleden. De totale verduistering eindigt met een zogeheten diamond ring, die mooi zichtbaar is (dit is een fonkeling aan de rand, waarmee de totale verduistering eindigt (een waarmee die ook begon).
Het laatste gedeelte van de verduistering (de gedeeltelijke verduistering waarbij de zon steeds minder bedekt wordt door de maan) is de minst spannende fase: we hebben het meegemaakt en geloven dit opgegeven moment ook wel. Af en toe verdwijnt de zon nog achter de wolken. Het is mooi geweest.
Terug bij de tenten drinken een bier die nu lekker koud is gehouden de door de gids…Vol voldoening proosten we met elkaar op de goede afloop en op de mooie verduistering.
In een grote tent staat het avondeten klaar, waarna we ’s avonds met zn allen in een grote kring zitten na te genieten van de dag.. Berry heeft de Andromeda-nevel ontdekt en legt aan iedereen uit waar ze moeten kijken om die te zien. Ik ben één van de eersten die gaat slapen. Ondanks het weinige wat we gedaan hebben vandaag was ik toch moe, en misschien heb ik ook iets verkeerds gegeten van het buffet in de tent.
Zaterdag 2 augustus (Yiwu -> Urumqi)
’s Morgens vertrekken we vroeg. De busreis terug naar Urumqi belooft nog langer te worden dan de busreis van eergisteren. Gelukkig valt dat mee. We nemen een andere route dan op de heenreis. Op deze route hoeft de chauffeur minder op de snelheid te letten, is minder (vracht)verkeer en zijn minder checkpoints door chinezen. Gevolg is dat we redelijk goed door kunnen rijden. Na wederom 12 uren in de bus zijn we in Urumqi. Dit is een grote stad.
’s Avonds eten we nog wat met Ingrid in een chinees restaurant.
De bediening is grappig. De bediende dame schiet in de lach hoe we vragen of een gerecht kip bevat (het nadoen van een kip) of dat een gerecht lamsvlees bevat (het nadoen van een lammetje).
Volgens mij denkt ze dat ze in een chinese candid camera zit.
Als Berry zijn bier op heeft wordt deze weer automatisch bijgeschonken…met…thee…!! Foutje, het meisje krijgt een kleur en loopt lachend weg…
In de keuken verderop horen we ook een hoop gegiebel.
Zondag 3 augustus (Urumqi)
Zondag in Urumqi. Vanochtend gaan we het park in. Op zich moet dit erg leuk zijn aangezien de chinezen dan hun oefeningen doen. Het park is inderdaad leuk, lekker cool en er zijn veel chinezen op de been. Heel veel ouderen doen oefeningen in de vorm van fitness. Het park kent vele verschillende fitnessapparaten die er staan voor iedereen. Een eindje verderop zit een grote groep chinezen samen te zingen, met (uitgereikte) teksten. Er is een orkestje bij om hun te begeleiden. Weer verderop is een zangeres aan het zingen. Ze trekt erg veel belangstelling, hoe vals het allemaal ook klinkt.
We zien een spookhuis. Om te kijken hoe een chinees spookhuis er uitziet van binnen kopen we een kaartje. Wat in scene gezette lijken en zombies maken het een leuk tochtje. In het karretje achter mij gillen Natasja en Vivian het uit, onder vermaak van de buiten toekijkende chinezen..
Hierna trekken we naar een chinese tempel waar chinese kindertjes onderricht krijgen met papa of mama naast hun. Ook zien we hier een chinese man les krijgen in een mooi chinees snaarinstrument. Als ze ons zien speelt de docerende dame speciaal voor eens een stukje. Erg vriendelijk, en het klinkt erg mooi.
Muziekles in Urumqi
Hierna trekken we door naar het museum, maar helaas….deze is net een half uurtje geleden gesloten. De mummies die hier te bezichten moeten zijn moeten we dus helaas missen. Ja, we mogen naar binnen als we kunnen aantonen dat we echt morgen vliegen. Een vliegticket hebben we helaas niet.
We zien Co en Ali naar buiten komen die er nog wel op tijd waren. Zij vonden het erg de moeite waard.
Terug gaan Berry en ik naar een ander park. In dit park zien we veel aandacht voor de olympische spelen in de vorm van poppen en bloemenkransen. Een paar badkuipen zijn volgeladen met goudvissen, waar kindertjes, tegen betaling, een poosje een hengeltje in mogen houden om te zien of er ook een goudvis honger heeft….volksvermaak in China dus…
Vissen vangen in Urumqi, volksvermaak in China
Berry en ik gaan het reuzenrad in en hebben een mooi uitzicht over de stad. Een rondje in het rad duurt 12 minuten.
Hierna eten we nog wat nog wat bij een chinees. Slakken en oesters, met doorzichtige handschoenen erbij om ze vast te pakken en prikkertjes om de slag eruit te halen.
Slakken en Oesters in Urumqi (China)
’s Middags gaan we naar het vliegveld om China te verlaten. We vliegen naar Almati in Kazachstan. In de tijd dat Kazachstan nog bij de sovjetunie hoorde heette Almati Alma Ata, bekend van het schaatsen.
Sinds 1994 heet het Almati.
Ingrid waarschuwt dat de controles op het vliegveld weer streng zullen zijn.
Als we op het vliegveld aankomen worden we gelijk gefouilleerd en moet alle bagage door de x-ray. Dan, bij het inchecken moet de grote bagage nog een keer door de x-ray. Ik moet hier mijn grote rugzak nog openmaken. De controlerende beambte, met grote pet, rommelt wat in mijn toilettas. Geinteresseerd pakt hij een flesje vloeibare zeep. Een druppeltje uitgeschonken op een plaat probeert hij met een aansteker in brand te steken. Als hem dat niet lukt kijkt hij nog eens op het flesje. Hij wijst me triomfantelijke een rood vlammetje op het etiket van het flesje. Dit geeft aan dat de inhoud ontvlambaar is, dus mag ik het niet meenemen. Hij heeft er nu lol in en pakt ook mn 2 flesjes muggenolie (deet) en zonnebrandcreme af. Alsof hij al wist dat dit niet is wat ie op de x-ray zag moet ik meer uit de rugzak halen. Een klein flesje chinese arak mag niet mee, en moet ik ook inleveren. En daar ging het allemaal om… Nu mag de rugzak weer ingepakt en is de x-ray check ok bevonden….de dief! Bij de 3e x-ray check van de handbagage vindt nog een fouilleersessie plaats en blijk ik nog een sunblok in mn broekzak te hebben. Dit is creme en mag dus ook niet mee…pfff…dat was het wel weer hier…ik wil weg uit China, heb er genoeg van!
Mooi op tijd komen we in Almati aan.
’s Avonds eten we in een restaurantje niet ver van het Crown hotel. Het eten is erg duur, en het is niet veel. Zelfs voor nederlandse begrippen. Bij het afrekenen wordt een prijs berekend die niet klopt (op de menukaart is een cijfertje weggevallen (die op een andere getoonde menukaart wel weer staat), waardoor de vis, die 3 personen hebben bestelt opeens 10 keer zo duur blijkt te zijn (4 euro werd 40 euro, wat een heel andere rekening geeft). Hier komt protest tegen, en na onderhandelen hoeven we zo’n 30 euro minder te betalen.
Dan is het tijd om te gaan slapen, controleren van handelingen is hier duidelijk wel even handig af en toe.
Maandag 4 augustus (Urumqi)
Als eerste vandaag nemen we de bus naar Medeo, de plaats waar de beroemde schaatbaan zou moeten staan, of wat er nog van over is. Het is maandagochtend en doordat we bij het beginpunt instappen hebben we een zitplaats. Het is echter nog in de spits en de bus is al snel behoorlijk vol. Naast de chauffeur is er een jongetje die wacht houdt bij de deur. Iedereen die uitstapt geeft de jongen wat muntjes. Strippenkaarten of abonnementen heb ik niet gezien. De busrit duurt nog even en we klimmen een stuk.
Bij het eindpunt zien we de schaatbaan. Hij ziet er nog erg goed uit. We stappen uit en nemen wat foto’s. Helaas mogen we niet naar binnen omdat het nog te vroeg is, maar door de hekken is het ook allemaal goed te zien. Even later nemen we de taxi terug en laten ons in het park afzetten. Hier lopen we langs een monument voor de slachtoffers van de tweede wereldoorlog (ja, ook hier in Kazachstan) en even verderop, in het midden van het park bezoeken we de russisch-orthodoxe Opstandingskathedraal uit 1907, die met 56 meter het op één na hoogste houten gebouw ter wereld is. Je mag hier alleen naar binnen met lange broek. Binnen zijn er meerdere kazachstanen bezig met gebedsrituelen. De kerk ziet er mooi uit.
De opstandingskathedraal, het één a hoogste houten gebouw ter werleld (56m)
Buiten lopen we verder door een groot warenhuis, waar het grootste deel van de waren weer a la kijkshop achter glas ligt. Veel moderne spullen, dat wel.
We eten wat eenvoudigs in het centrum. Hier zit, in tegenstelling tot het restaurantje gisteren, veel lokale bevolking. De prijs van de gerechten verklaart dit direct.
Terug koop ik nog een fles wodka om thuis weg te geven (die chinees gisteren had hem van me afgepakt op het vliegveld, dus tijd voor een nieuwe (poging))
Als we weer richting hotel lopen gaan we op zoek naar een goed koffiehuis, Koffie Toffee. Intussen is het begonnen met regenen, hard te regenen. Lopen op slippers is dan geen goed idee… Uiteindelijk belanden we in een ander eettentje/koffietentje als die we zochten (We zijn het zoeken zat, zijn behoorlijk nat en hebben dorst). Hier is een kinderfeestje aan de gang, wat er erg gedisciplineerd aan toeging. De koffie en thee smaken goed, evenals de screwdriver erna…Als we teruglopen zien we het koffiehuis die we zochten, we waren er op de heenweg dus vlak langs gelopen…
Even gaan we naar het hotel om de spullen te pakken want vanavond vliegen we terug naar Amsterdam.
Hierna gaan we (Natasja, Vivian, Berry en ik) terug naar het eettentje waar we ’s middags koffie en thee hebben gedronken, waarna we het desert in het eerder gemiste koffiehuis halen. Die smaakt erg goed.
Om 23:00 is het laatste uurtje aangebroken, waarbij we met zn allen hebben afgesproken in het hotel, om de vakantie af te sluiten.
Ineke doet het slotwoord en dat doet ze goed. Het is nog even gezellig en rond middernacht vertrekken we naar het vliegveld. De beveiliging is hier weer normaal en niet overspannen, zoals in China.
We vertrekken op tijd uit Kazachstan en komen mooi op tijd aan in Amsterdam. We maken bij het landen een hele ronde boven Noord-Holand. Marken glijdt erg mooi onder ons door.
Dinsdag 5 augustus (Urumqi -> Amsterdam)
Op het vliegveld sluiten Vivian, Berry en ik nog even gezellig af bij de Starbucks, waarna deze goed georganiseerde vakantie ten einde is gekomen.
Een mooie indrukwekkende reis…veel cultuur, een deel natuur en een mooi verduisterde zon zullen we niet gauw vergeten.